Οι επαναστατικές εξεγέρσεις και στην Ανατολική Γερμανία και στην Ουγγαρία και στην Πολωνία ήταν αναμφισβήτητα αυθόρμητες. Κανείς δεν τις οργάνωσε και κανείς δεν τις υποκίνησε. Ήταν ότι είναι όλες οι γνήσιες πραγματικά λαϊκές εξεγέρσεις. Η αιτία που τις προκάλεσε είναι η βαριά οικονομική εκμετάλλευση και η θηριώδης πολιτική καταπίεση του γραφειοκρατικοκαπιταλιστικού καθεστώτος εις βάρος των μαζών. Κι ακόμα, η οργή των εργατών εναντίον της υποκρισίας, της απάτης και του κυνισμού των καταπιεστών τους, που παρουσιάζουν αυτήν την εκμεταλλευτική ολοκληρωτική κοινωνία για σοσιαλισμό και καθεστώς της εργατικής τάξης.
Εκείνο που επεδίωκαν οι εξεγερμένοι ανατολικογερμανοί, ούγγροι και πολωνοί εργάτες ήταν αυτό το ίδιο που επεδίωκαν οι επαναστατημένες μάζες στο Παρίσι τον Μάρτη του 1871, στη Ρωσία το 1917, στην Ισπανία το 1936.
Το γραφειοκρατικοκαπιταλιστικό καθεστώς στις δορυφόρες χώρες θα μπορούσαν να το σαρώσουν οι εργάτες, εάν δεν υπήρχε η τρομακτική στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας. Αυτή τα στηρίζει και σ' αυτήν χρωστούν την ύπαρξή τους.
Τα ρωσικά στρατεύματα είναι αυτά που πνίξανε στο αίμα την εξέγερση των εργατών στην Ανατολική Γερμανία.
Αυτό πιο καθαρά το είδαμε στην Ουγγαρία. Εκεί η εξέγερση ήταν τόσο καθολική και τόσο ορμητική που με τα πρώτα κτυπήματα γίνεται σκόνη και το κράτος και το κόμμα και ο στρατός. Η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των εργατικών συμβουλίων, οργάνων που οι επαναστατημένες μάζες εκλέγουν ελεύθερα στο εργοστάσιο ή στις συνοικίες και στα χωριά σ' όλη τη χώρα.
Η ρωσική κυβέρνηση αποσύρει το στρατό της από την Ουγγαρία. Ο λαός βλέπει τον εαυτό του ελεύθερο, χαίρεται και πανηγυρίζει, ενώ προετοιμάζεται ένα πανουγγρικό Συνέδριο των Εργατικών Συμβουλίων. Αλλά δεν περνούν παρά λίγες μέρες και μία τρομακτική στρατιωτική δύναμη με χιλιάδες τανκς και βαριά πυροβόλα εισβάλλει στη χώρα. Πρόκειται για εκλεκτές στρατιωτικές ρωσικές μονάδες ειδικά εκπαιδευμένες στην καταστολή των εξεγέρσεων. Το στρατό που είχε αποσύρει, τον απέσυρε γιατί δεν του είχε εμπιστοσύνη. Οι στρατιώτες που έμεναν για μεγάλο διάστημα εκεί είχαν αποκτήσει μία οικειότητα με τον πληθυσμό, και στην εξέγερση αρνήθηκαν να κτυπήσουν. Γι' αυτό τον απέσυρε. Τώρα οι εισβολείς με τα τρομακτικά μέσα πού διαθέτουν κτυπάν δίχως οίκτο τους πάντες και τα πάντα. Γκρεμίζουν και πυρπολούν σπίτια, ισοπεδώνουν εργατικές συνοικίες. Σφάζουν και σκοτώνουν άνδρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους. Ο ουγγρικός λαός και στην πρώτη γραμμή οι ούγγροι εργάτες πολεμούν με ηρωισμό, αψηφώντας τη ζωή τους, σε κάθε δρόμο, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε συνοικία. Στο τέλος οι εισβολείς επιβάλουν την «τάξη». Η Βουδαπέστη, η πιο σωστά οι εργατικές συνοικίες της, δεν είναι παρά καπνίζοντα ερείπια και οι δρόμοι της σωροί από πτώματα εργατών. Και τώρα αρχίζουν οι εκτελέσεις και οι συλλήψεις. Χιλιάδες εκτελούνται, χιλιάδες κλείνονται στις φυλακές και σε στρατόπεδα και χιλιάδες στέλνονται δεμένοι στη Σιβηρία.
Στην Πολωνία δεν χρειάστηκε να επέμβει ρωσικός στρατός για να επιβάλει την «τάξη».
Και εκεί η εξέγερση ήταν καθολική. Απεργία, μαχητικές διαδηλώσεις, αιματηρές συγκρούσεις με νεκρούς και τραυματίες, πυρπόληση από τους εργάτες γραφείων του Κ.Κ.. Αλλά το Κ.Κ. της Πολωνίας κατόρθωσε με έξυπνους ελιγμούς, με υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, με διαρκείς αλλαγές προσώπων στη διεύθυνση του - με την απομάκρυνση ή ακόμα και τη διαγραφή προσώπων μισητών στους εργάτες - να συγκρατήσει τις εξεγέρσεις μέσα σε όρια πού δεν απειλούσαν την ύπαρξη του καθεστώτος. Εάν περνούσαν αυτά τα όρια, ο ρωσικός στρατός οπωσδήποτε θα εισέβαλε.
Ο φόβος από την εισβολή του ρωσικού στρατού συγκρατεί τους αγώνες αυτών των λαών, τους περιορίζει σε στενά οικονομικά πλαίσια και τους αναγκάζει να ανέχονται το πιο μισητό γι' αυτούς ολοκληρωτικό καθεστώς. Ποιός μπορεί να απαλλάξει αυτούς τους λαούς απ' αυτόν το φόβο; Ένας και μόνος, η αλληλεγγύη των λαών και πρώτα απ' όλα της εργατικής τάξης της Ρωσίας.
Το ίδιο ισχύει και για τον Δυτικό κόσμο. Εκείνος μονάχα που μπορεί να απαλλάξει τους λαούς από την απειλή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός της Αμερικής.
΄Αγις Στίνας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήwww.epithesh.blogspot.com
www.globala.blogspot.com
www.picturesforwords.blogspot.com
www.infonewhumanism.blogspot.com
e-mail: prodial21@gmail.com
Ο ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 21ουΑΙΩΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ
Γράφει ο ώστας Λάμπος
Λόγος περί Ουμανισμού-Ανθρωπισμού , με την έννοια της ‘ηθικής’ της εκάστοτε άρχουσας τάξης, της ‘φιλανθρωπίας των αρχόντων’, της ‘παιδείας’ κ.λπ., γίνεται από την κλασική αρχαιότητα, το σκοταδιστικό χριστιανικό μεσαίωνα, τα απολυταρχικά και φασιστικά καθεστώτα, μέχρι και την Pax Americana, που με τους ‘ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς’ της θέλει να επιβάλλει την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου .
Ο Μαρξ αντέταξε, απέναντι στην αφηρημένη έννοια του υποκριτικού ‘ουμανισμού’ των εξουσιαστών, την έννοια του «συγκεκριμένου, του εμπράγματου Ουμανισμού», η αναζήτηση του οποίου θα μπορούσε να οδηγήσει τους εξουσιαζόμενους στην απελευθέρωση και τον άνθρωπο στην αληθινή ανθρώπινη φύση του. Ο Heidegger μίλησε για τον «Ανθρωπισμό του Είναι», όπου όμως «ο άνθρωπος νοείται όχι ως σχεδιάζων (Entwerfender), αλλά ως σχεδίασμα (Entwurf)».
Επειδή είναι προφανές πως ο Χάιντεγκερ αναφέρονταν στο ‘καπιταλιστικό είναι’, όπου ο άνθρωπος είναι ‘σχεδίασμα’, δηλαδή αντικείμενο εκμετάλλευσης, ενώ ο Μαρξ αναφέρονταν στον Ουμανισμό, όπου ο άνθρωπος θα είναι ο ‘σχεδιαστής’, δηλαδή το υποκείμενο της ιστορίας του και ο διαμορφωτής της αληθινής φύσης του, γι’ αυτό προτείνουμε να ξεκινήσουμε την αναζήτηση της φύσης και του χαρακτήρα του Νέου Ουμανισμού, του Ουμανισμού του 21ου Αιώνα από την προσέγγιση του Μαρξ, που αντιλαμβάνονταν τον Ουμανισμό όχι απλά ως ένα μεταβατικό μετακαπιταλιστικό ‘κοινωνικό σύστημα’, αλλά ως κάτι πολύ σημαντικότερο, ως ένα Νέο Οικουμενικό Πολιτισμό.
*
Πριν από μερικές δεκαετίες το επίκαιρο ερώτημα-κραυγή ήταν: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ; Έκτοτε ο τότε 'υπαρκτός σοσιαλισμός' δεν έκανε, δυστυχώς, όπως πολλοί περίμεναν, ένα βήμα μπροστά, αλλά έκανε δύο βήματα πίσω και βρέθηκε στη θέση του μανιακού καπιταλισμού. Αντίθετα η βαρβαρότητα έκανε, από τότε, κάμποσα βήματα μπροστά και βρίσκεται σήμερα στη φάση της άγριας νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του ηγεμονικού αμερικανισμού.
Το αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων οδήγησε την Ανθρωπότητα στο πιό κρίσιμο δίλημμα της ιστορίας της: Να συνεχίσει να εμπιστεύεται τον καπιταλισμό, που της υπόσχεται να την οδηγήσει ακόμα πιό βαθιά στη βαρβαρότητα, ή να τον ξεπεράσει, όπως έκανε μέχρι τώρα, στη βασανιστική διαδρομή της, με κάθε αντίστοιχο εκμεταλλευτικό σύστημα και να αναζητήσει νέους τρόπους κοινωνικής, τοπικής και οικουμενικής, συμβίωσης των ανθρώπων και των Λαών.
Όλο και περισσότερο γίνεται πιά κατανοητό, πως αυτός ο μανιακός, ο απάνθρωπος και συνειδητά καταστροφικός καπιταλισμός που διαπράττει καθημερινά εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και του Πολιτισμού, πρέπει να δώσει τη θέση του σ' έναν καλύτερο κόσμο, πράγμα που προϋποθέτει:
• 1. Ανατροπή κάθε μορφής σκοταδισμού με την ανάπτυξη ενός κινήματος Νέου Διαφωτισμού, που θα οδηγήσει στην κοινωνικοποίηση της γνώσης και των επιστημών, στη διαμόρφωση μιάς νέας αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης και στην ανάπτυξη μιάς νέας ατομικής, κοινωνικής και οικουμενικής συνείδησης που θα εκφραστεί με ένα ρωμαλέο, ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό, οικουμενικό ουμανιστικό κίνημα.
• 2. Σταδιακή κατάργηση κάθε εξουσιαστικής και εκμεταλλευτικής δομής και των αντίστοιχων θεσμών, με την ανάπτυξη της Συμμετοχικής με την έννοια της Άμεσης Δημοκρατίας και την κοινωνικοποίηση όλων των διαδικασιών λήψης των αποφάσεων, και
• 3. Κατάργηση κάθε μορφής κοινωνικής ανισότητας, με την κατάργηση κάθε μορφής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και με την κοινωνικοποίηση όλων των μορφών του οικουμενικού πλούτου και όλων των διαδικασιών παραγωγής και …… ΔΙΑΒΑΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ: http://www.infonewhumanism.blogspot.com 11/2007