Σοσιαλιστικη Επανάσταση και Συγχρονη Νεολαία

ΑΓΙΣ ΣΤΙΝΑΣ


Η σοσιαλιστική επανάσταση & η σύγχρονη νεολαία
(στο Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα, Τεύχος 1, Μάρτης 1976)


Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο τεύχος Νο 1 – Μάρτιος 1976 - του αντιεξουσιαστικού περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα». Στο τεύχος που διατηρούμε υπάρχουν κοψίματα στις σελίδες και έτσι από το κείμενο λείπουν μερικές παράγραφοι στην αρχή και προς το τέλος του.
Δ.Τ.

* * *

…Η σύγχρονη επαναστατημένη νεολαία είναι. προικισμένη με όλες εκείνες τις αρετές που στις μεγάλες στιγμές της ιστορίας τους απεκάλυψαν και εξέπληξαν τον κόσμο οι εργαζόμενες μάζες, αλλά δίχως τις αδυναμίες τους. Προ παντός την εμπιστοσύνη τους στους «αρχηγούς» και στα κόμματα.

Αυτές οι αδυναμίες είναι που δώσανε, τη δύναμη στην κομματική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία να συγκρατήσουν, να παραλύσουν τις επαναστατημένες μάζες και να τις ξαναβάλουν στο ζυγό, όταν η ιστορία είχε δημιουργήσει συνθήκες που έκαναν δυνατή την ανατροπή απ’ αυτές της εκμεταλλευτικής κοινωνίας..

Σήμερα οι επαναστατημένοι. νέοι, δεν αναγνωρίζουν τίτλους, περγαμηνές, αλάνθαστες αυθεντίες, προφήτες και Βίβλους. Αυτό είναι που έχει. αποφασιστική σημασία για το μέλλον του απελευθερωτικού κινήματος κι αυτό είναι που μας κάνει με βεβαιότητα να μιλάμε για μια νέα ιστορική εποχή.

Στη Γαλλία το Μάη του ‘68, στους πλημμυρισμένους από τα εκατομμύρια των εξεγερμένων φοιτητών κι εργατών δρόμους, τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν «Η εξουσία» στους εργάτες», «Τα πανεπιστήμια στους φοιτητές», «Άμεση δημοκρατία», «Εργατικά συμβούλια», «Κατάργηση της ιεραρχίας», «Κάτω η γραφειοκρατία».

Στο Βελιγράδι, στην ίδια εποχή στις ογκώδεις διαδηλώσεις των φοιτητών, διαδηλώσεις στις οποίες συμπαρίσταντο μ’ όλην τους την ψυχή χιλιάδες εργάτες, τα συνθήματα που προκαλούσαν ενθουσιασμό ήταν: «Κάτω οι κομμουνιστές πρίγκηπες», «Κάτω η κόκκινη μπουρζουαζία», «Η εξουσία στους εργάτες».

Στην Πολωνία νέοι, επαναστάτες, αυθεντικοί εκπρόσωποι, του νέου ρεύματος, διακηρύσσουν, με θάρρος στο δικαστήριο: «Είμαστε υπέρ μιας κοινωνικής επανάστασης που θα ανατρέψει και θα μεταμορφώσει. την οικονομική και: πολιτική ζωή στο σύνολό της… Οι εθνικοποιήσεις και οι σχεδιοποιήσεις με τη γραφειοκρατία στην διεύθυνση δεν έχει τίποτε το κοινό με τον σοσιαλισμό… Είμαστε υπέρ των εργατικών συμβουλίων και σ’ αυτά βλέπουμε τη βάση νέων σχέσεων στην παραγωγή».

Στην Αμερική αναπτύσσεται στα Πανεπιστήμια, στα Λύκεια και στα εργοστάσια στους νέους εργάτες ένα γνήσιο επαναστατικό κίνημα και αυτό είναι που θα ανατινάξει στον αέρα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του ’75 κει που εκφράζονταν οι πόθοι και το πάθος της εξεγερμένης νεολαίας δεν ήταν ο κυκεώνας των αντιφάσεων των ραδιοφωνικών εκπομπών της Συντονιστικής επιτροπής, αλλά οι αποφάσεις της εργατικής και μαθητικής συνέλευσης και προ παντός οι περικοπές που λογόκρινε και αρνούνταν να μεταδώσει αυτή η απίθανη «ηγεσία» του πιο γνήσιου επαναστατικού κινήματος στη χώρα.

Ο Σούλτσμπεργκερ έγραφε με αφορμή τη γαλλική εξέγερση: «Η διεθνής φοιτητική ανταρσία έχει γίνει σημαντικός παράγοντας εις το πολιτικόν προσκήνιον της Γερμανίας, της Πολωνίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας, για ν’ αφήσουμε κατά μέρος τις Ηνωμένες Πολιτείες. Φαίνεται τόσο βίαιη, τόσο θεαματική, τόσο ανοργάνωτη, τόσο ρομαντική και τόσο γνησίως επαναστατική, ώστε να απειλεί εξ ίσου και το κομμουνιστικό σύστημα και τον αστικό κόσμο». Και ο ακαδημαϊκός Μωνιέ: «Η ομαδική είσοδος της νεολαίας εις το κατάστημα υαλικών της δυτικής μακαριότητος είναι εν πάσει περιπτώσει ένα φαινόμενο κεφαλαιώδους σημασίας και μελλοντικών επιπτώσεων». Αλλά πιο σαφής είναι ο Λίπμαν: «Μετ’ εκπλήξεως διεπίστωσαν όλοι», γράφει, «ότι υπό την επιφάνειαν υπήρχαν επαναστατικές δυνάμεις που εντός ολίγων ημερών ήγειραν το θέμα αυτής της ίδιας επιβιώσεως, του Ντεγκωλιστικού καθεστώτος… Η επαναστατική κατάσταση φαίνεται να υπάρχει σχεδόν παντού, είτε περί της Βαρσοβίας πρόκειται, είτε περί της Πράγας, της Γαλλίας ή Ιταλίας, Ισπανίας και Γερμανίας ή των Βρεττανικών νήσων, των Ηνωμένων Πολιτειών ή της Χιλής, του Περού ή της Βραζιλίας… Δεν υπάρχει λόγος να σφυρίζει κανείς εις το σκότος και να προσπαθούμε να επαναπαυόμεθα με την σκέψιν ότι κάπως θα τα καταφέρωμεν. Διότι αι επαναστατικαί δυνάμεις της συγχρόνου εποχής είναι μεγαλύτεραι της συμβατικής μας σοφίας».

Πολύ σωστά, η επαναστατική κατάσταση φαίνεται να υπάρχει «σχεδόν παντού». Και οι επαναστατικές δυνάμεις είναι μεγαλύτερες από τη συμβατική τους σοφία και ακόμα απείρως ισχυρότερες από τις ατομικές τους βόμβες και από όλους τους μηχανισμούς ασφαλείας που διαθέτει η εκμεταλλευτική κοινωνία.

Το κίνημα είναι αναμφισβήτητα κίνημα της νεολαίας και δεν περιορίζεται μόνον στους φοιτητές. Χιλιάδες νέοι εργάτες και εργάτριες ενεργά συμμετείχαν από κοινού με τους φοιτητές στο γαλλικό Μάη στις μαχητικές διαδηλώσεις και στα οδοφράγματα. Νέοι εργάτες ήταν αυτοί που κατέλαβαν τα εργοστάσια και αυτοί οι νέοι παρέσυραν τα 10 εκατομμύρια στη γενική απεργία. Νέοι αγρότες ήταν αυτοί που μπλοκάρανε με τα τρακτέρ τους κεντρικούς δρόμους της Γαλλίας.

Νέοι εργάτες στη μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν αυτοί που με άφθαστο ηρωισμό δίνανε μάχες στους δρόμους της Αθήνας με τα τανκς και τους πραιτωριανούς της δικτατορίας τον Νοέμβρη του ’73. Νέοι εργάτες ήταν αυτοί που μαχητικά αντέδρασαν στην προγραμματισμένη επίθεση της αστυνομίας στις 23 Ιουλίου ’75.

Η Ουγγρική επανάσταση του 1956 ήταν αναμφισβήτητα μια γνήσια προλεταριακή επανάσταση. Όμως στα τυπικά, στα εξωτερικά της γνωρίσματα έδινε την εντύπωση μιας λαϊκής εξέγερσης εναντίον της ρωσικής κατοχής και της κυβέρνησης των ανδρεικέλλων της Μόσχας. Τα εργατικά συμβούλια ανέλαβαν την διεύθυνση της κοινωνίας και την διαχείρηση της παραγωγής και τα μέτρα που πήραν ήταν γνησίως σοσιαλιστικά. Όμως οι εξεγερμένες μάζες στους δρόμους τις εθνικές ουγγρικές σημαίες κρατούσαν, τον εθνικό τους ύμνο τραγουδούσαν και τους ανδριάντες και τα μνημεία των εθνικών ηρώων στεφάνωναν. Αυτό προκαλούσε μια σύγχυση στις λαϊκές μάζες του εξωτερικού και προσφέρονταν για εκμετάλλευση στους δυτικούς ιμπεριαλιστές.

Το σημερινό κίνημα είναι και απ’ αυτή την άποψη τόσο διαυγές που δεν προσφέρει ευκαιρίες και δεν αφήνει περιθώρια για εκμετάλλευση, ούτε στην άλλη πλευρά από το παραπέτασμα. Δεν υπάρχουν εθνικά χρώματα, εθνικά τραγούδια και εθνικά συνθήματα. Οι ίδιες σημαίες, τα ίδια συνθήματα, τα ίδια τραγούδια σ’ όλες τις χώρες. Οι κόκκινες και οι μαύρες σημαίες της παγκόσμιας επανάστασης, το σύνθημα της ανατροπής της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, ο αθάνατος ύμνος της Διεθνούς. Οι επαναστατημένοι νέοι χειραφετημένοι από την πατριωτική μυθολογία, δίνουν τα χέρια πάνω απ’ τα σύνορα. Το διαλυμένο και διασπασμένο από τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική γραφειοκρατία παγκόσμιο ταξικό μέτωπο ανασυγκροτείται και ανασυνδέεται. Το νήμα που είχε πριν από πολλά χρόνια κοπεί ξαναδένεται.

Σ’ αυτό το τόσο πολιτικά ώριμο, τόσο διαυγές, τόσο ρωμαλέο επαναστατικό κίνημα, υπάρχει ένα παράδοξο που δεν έχει ίσως το προηγούμενό του στην Ιστορία.

Οι επαναστατικές εποχές είναι οι εποχές της νεολαίας. Η επανάσταση δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τους μεγάλους σκοπούς της, δίχως το πάθος, την ορμή, τη τόλμη, τον ηρωισμό, την αυτοθυσία της νεολαίας. Η σύνεση, η φρόνηση, το μέτρο κ.λπ. «καρποί πολύχρονης εμπειρίας» για τα οποία «σεμνύνονται» οι γέροι, είναι ότι ακριβώς χρειάζεται για να διατηρείται και διαιωνίζεται το καθεστώς της δουλείας.

Αλλά η νεολαία δεν βγαίνει έτοιμη και πάνοπλη για την επανάσταση όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Μέσα στους κόλπους της τάξης, σε περιόδους υφέσεως, διεξήγετο σ’ όλες τις προηγούμενες εποχές μια ιδεολογική πάλη, προετοιμάζονταν μ’ αυτήν οι αγωνιστικές και σφυρηλατούνταν τα όπλα για τους επικείμενους επαναστατικούς αγώνες. Ένα μέρος από την παληά γενεά διατηρούσε την πίστη του στην επανάσταση, στις αρχές της, στο πρόγραμμά της και κρατούσε ζωντανή την παράδοση του επαναστατικού κινήματος. Η νεολαία εύρισκε ένα πρόγραμμα και μια σημαία.

Η σημερινή επαναστατημένη νεολαία, δεν είναι προϊόν μιας φυσιολογικής εξέλιξης μέσα στους κόλπους της υπάρχουσας κοινωνίας. Δεν υπήρχε τίποτε σ’ αυτή την κοινωνία, κανένα σύμπτωμα, κανένα σημάδι που να δείχνει ότι αυτή κυοφορούσε στα σπλάχνα της αυτό το σημερινό τρομερό παιδί.

Πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κατά τη διάρκειά του και μερικά χρόνια μετά απ’ αυτόν, στον πλανήτη δεν υπήρχαν παρά ρομπότ, που βάδιζαν κατά τετράδες και με παραγγέλματα. Η υπέρτατη ανθρώπινη αρετή ήταν η πειθαρχία. Οι λαοί δεν χρειάζονταν και δεν επιτρέπονταν να σκέφτονται. Εκείνοι που σκέφτονταν και απεφάσιζαν ήταν μόνον οι μεγαλοφυείς αρχηγοί. Οι λαοί έπρεπε να πειθαρχούν σ’ αυτούς και δίχως αντίρρηση να εκτελούν τις εντολές τους. Και δίχως αντίρρηση και διαμαρτυρία εκτελέσανε και την εντολή που οι μεγαλοφυείς δήμιοι δώσανε τον Σεπτέμβρη του 1939.

Μετά τον πόλεμο και την τραγική διάψευση των ελπίδων που οι λαοί τρέφανε στις υποσχέσεις των αρχηγών τους και των κομμάτων τους δημιουργείται μια κατάσταση που ίσως είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Οι λαϊκές μάζες χάνουν την εμπιστοσύνη στους πάντες και στα πάντα και πρώτα απ’ όλα στον ίδιο τον εαυτό τους και στις μορφές της ταξικής πάλης. Δεν υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που συλλογικά διεκδικούν και υπερασπίζονται τα κοινά τους συμφέροντα. Υπάρχουν μόνο άτομα και το καθένα απ’ αυτά προσπαθεί να λύσει το ατομικό του πρόβλημα με όλα τα οποιαδήποτε μέσα, εξαπατώντας, προδίνοντας, εξοντώνοντας τους συναδέλφους του. Η ταξική, ή η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι αντικείμενα ειρωνείας και εμπόδιο και παγίδα για την οικονομισιά. Αυτή η με κάθε μέσο οικονομισιά είναι το έμβλημα της κοινωνίας. Αυτή είναι η σοφή συμβουλή που δίνουν οι ατσίδες στους λιγότερο έξυπνους. Μ’ αυτήν διαπαιδαγωγούνται και ανατρέφονται οι νέοι. Η ανάπτυξη της οικονομίας και της τεχνολογίας προσφέρουν πολλές ευκαιρίες για εκμετάλλευση. Οι πιο ατσίδες στην εκμετάλλευση των ευκαιριών είναι οι πρώην κομμουνιστές. Αυτοί είναι οι πιο ηθικά αδίστακτοι. Αυτοί είναι απαλλαγμένοι από μικροαστικές προλήψεις.

Οι επαναστατικές μάζες εξαφανίζονται από προσώπου γης. Ούτε για δημαγωγία δεν αναφέρονται. Το αυτόνομο κίνημα των μαζών, η κοινωνία των ίσων και ελεύθερων παραγωγών, είναι για τους επίσημους και ανεπίσημους θεωρητικούς του μαρξισμού είτε μικροαστικές αντιδραστικές ουτοπίες, είτε αφελείς και παιδικές αυταπάτες, είτε έργο των γενεών ενός πολύ μακρινού μέλλοντος. Οι επαναστατικές οργανώσεις γίνονται σκόνη. Εκείνοι που διατηρούν μέσα σ’ αυτές τις εφιαλτικές συνθήκες την πίστη τους στην επανάσταση ήταν το πιο σπάνιο είδος στον πλανήτη και μετριώνταν κυριολεκτικά στα δάκτυλα.

(εδώ κόβεται το κείμενο)

…Από τις ηρωικές εποχές του κινήματος από τα μεγαλουργήματα των επαναστατημένων προλεταρίων δεν επιζούν στις λαϊκές μάζες ούτε απλές ωχρές αναμνήσεις. Η εργατική τάξη έχει απαρνηθεί τον εαυτόν της. Η ιστορία της, η ηρωική της παράδοση, τα ιδεώδη της, της είναι πράγματα εντελώς άγνωστα. Η ταξική γλώσσα έχει κι αυτή αλλάξει. Ο διεθνιστής έγινε πατριώτης, ο επαναστάτης έγινε δημοκράτης και οι προλετάριοι μαχητές του δρόμου γίνανε κλεφτουργιά και αρματωλίκι. Ανάμεσα σ’ αυτήν την εργατική τάξη και στο επαναστατικό προλεταριάτο που με το αίμα του έγραψε τις επικότερες σελίδες της Ιστορίας, υπάρχει ένα φοβερό κενό.

Και ενώ τα άτομα στην ατομικοποιημένη κοινωνία δεν έχουν άλλο ενδιαφέρον και άλλη φροντίδα παρά πώς θα τα οικονομήσουν και πώς θα εξασφαλίσουν ανέσεις, οι δήμιοι που κυβερνάν τους λαούς εν ψυχρώ προετοιμάζουν τη φυσική εξόντωση του ανθρώπινου γένους. Δημόσια υπολογίζουν πόσα εκατομμύρια ανθρώπινων υπάρξεων θα πολτοποιηθούν και πόσες πόλεις θα κορνιοτοποιηθούν στα πρώτα λεπτά ενός θερμοπυρηνικού πολέμου. Δημόσια, στον τύπο, σε επιστημονικά περιοδικά, σε συνέδρια συζητάν για βόμβες μικροβίων και τοξινών, για ακτίνες θανάτου, για τρομακτικά δηλητήρια, για επεμβάσεις στα έμβρυα και στα χρωματοσώματα για τη δημιουργία υπανθρώπων ή υπερανθρώπων. Δημόσια, δηλαδή με την άνεσή τους συζητάν για πράγματα που σε στοιχειωδώς υγιά κοινωνία έπρεπε να σηκωθούν και οι πέτρες εναντίον τους.

Εκτός από μερικά μικράς διαρκείας φωτεινά διαλείμματα, η ανθρωπότητα γνώρισε και έζησε ένα νέον μεσαίωνα. Και απ’ αυτόν τον μεσαίωνα αποσπάται και αναπηδά και γεμίζει τη σκηνή, το πιο γνήσιο, το πιο ρωμαλέο επαναστατικό κίνημα.

Κλείνει μια εποχή από τις πιο σκοτεινές της Ιστορίας και ανοίγει μια νέα, γεμάτη ελπίδες.

Τι συνέβη τελικά το Δεκέμβρη;

Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του περσινού Δεκέμβρη το ερώτημα παραμένει.


Τόσο το επίσημο κράτος( κυβέρνηση-αξιωματική αντιπολίτευση), όσο και η ακροδεξιά παραφυάδα του (ΛΑΟΣ) προσπαθούν να μας πείσουν για το αδικαιολόγητο της εξέγερσης.



Τι συνέβη όμως πραγματικά.





Με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία ένος νέου παιδιού από έναν αστυνομικό, η νεολαία βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, όχι μόνο για το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά για όλα τα αδιέξοδα στα οποία την έχει οδηγήσει η εξουσία.



Χιλιάδες παιδιά χάνουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους προσπαθώντας να σπουδάσουν, ξοδεύουν χρόνο και προσπάθεια σε απόκτηση πτυχίων-μεταπτυχιακών-διδακτορικών με αποτέλεσμα στις περισσότερες περιπτώσεις την ανεργία, την υποαπασχόληση, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας ή στην καλύτερη περίπτωση την ανεύρεση εργασίας σε αντικείμενα άσχετα με αυτό των σπουδών.Αλλά ακόμα και όσοι εργάζονται στον τομέα των σπουδών τους ανακαλύπτουν πως το αποτέλεσμα είναι δυσανάλογα χαμηλότερο σε σχέση με την πολύχρονη προσπάθεια που κατέβαλλαν.



Αυτή η πραγματικότητα, η ζοφερή κατάσταση 700.000 καταγεγραμμένων ανέργων, η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής μετουσιώθηκε τον περασμένο Δεκέμβρη σε μια κραυγή αγωνίας σε όλη τη χώρα, από την Κρήτη έως τον Εβρο.





Στα πλαίσια αυτής της εξέγερσης παρουσιάστηκαν επεισόδια τυφλής βίας και καταστροφών, επεισόδια τα οποία εκμεταλλεύτηκαν οι κυρίαρχες δυνάμεις για να κατασυκοφαντήσουν την εξέγερση της νεολαίας.





Εμείς χωρίς να υποστηρίζουμε τις ακρότητες που έγιναν πιστεύουμε πως για τους εξουσιάζοντες λειτούργησαν σαν βαλβίδα εκτόνωσης των γεγονότων.





Η εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη δεν έθεσε δυστυχώς το ζήτημα της ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της υπάρχουσας τάσης πραγμάτων.





Και εκεί είναι και το πρόβλημα τόσο των αντιεξουσιαστών, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή έμειναν απλά στο ζήτημα της υπεράσπισης του Δεκέμβρη και δεν μπόρεσαν να δώσουν προοπτική.





Κάπως έτσι ο περσινός Δεκέμβρης φάνηκε στην πλειοψηφία της κοινωνίας και των εργαζομένων σαν ένα κύμα τυφλής βίας και οργής.





Μια ελπιδοφόρα εξέγερση, που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδει στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, έμεινε στη μέση αφού δεν κατόρθωσε να θέσει ζήτημα ανατροπής.

Ένας μήνας Εργατικό Μέτωπο

Συμπληρώθηκε ένας μήνας από τη δημιουργία του blog Εργατικό Μέτωπο.

Οι 500 περίπου επισκέψεις αποδεικνύουν πως υπάρχει ενδιαφέρον γύρω από το εγχείρημα της συνέχειας της πολιτικής παράδοσης( αν και με τις παραδόσεις δεν τα έχουμε καλά) του Άγι Στίνα.

Στείλτε μας τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας κάτω από τα κείμενα που δημοσιεύουμε.

Στόχος να ανοίξουμε τον πολιτικό διάλογο με τους αναγνώστες και τους επισκέπτες της ιστοσελίδας μας.

Έχει μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ:

Με αφορμή την Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα αυτό έρχεται ξανά στην επικαιρότητα.

Η διαμάχη που παρακολουθήσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, ιδιαίτερα μεταξύ των ευρωεκλογών και των βουλευτικών εκλογών, καθώς και η τεχνητή συγκόλληση παραμονές εκλογών έδειξε καθαρά πως αυτό το σχήμα δεν μπορεί να προχωρήσει όπως είναι σήμερα.

Το παραδέχονται άλλωστε όλοι οι συμμετέχοντες, εκτός ίσως από την Ανανεωτική Πτέρυγα που μάλλον επιθυμεί και τη διάλυση του σχήματος.

Το ζήτημα είναι πως κανείς δεν έχει ξεκάθαρες προθέσεις.

Οι συνιστώσες επιδιώκουν μια ψευδοενοποίηση με δημοκρατία στη βάση, αλλά γραφειοκρατία, παραγοντισμό και διαπραγματεύσεις στην κορυφή.

Το Αριστερό Ρεύμα βαθιά διχασμένο σε Τσιπρικούς και Αλαβανικούς δεν ξέρει τι ζητάει κατεβάζοντας προτάσεις που κανείς δεν κατανοεί, σε μια αποθέωση νεοκνίτικης συλλογιστικής.

Ο Αλέξης Τσίπρας ζητά ενοποίηση από τη βάση ως την κορυφή, γνωρίζοντας καλά πως κανένας δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο.

Και όλοι περιμένουν την παρέμβαση Αλαβάνου, ελπίζοντας πως επιτέλους θα μιλήσει αφήνοντας κατά μέρους τους χρησμούς.

Κατά πόσο μπορεί να εξακολουθήσει να υπάρχει το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, μια εκλογική συγκόλληση ομάδων και συνιστωσών με τεράστιες διαφορές ιδεολογικές και ιστορικές;

Μπορεί να συνυπάρξουν στην ίδια στέγη σταλινομαοικοί και ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες, τροτσκιστές σοσιαλπατριώτες και ανανεωτές κομμουνιστές ;

Πολύ δύσκολο πραγματικά.

Δυστυχώς αυτός ο χώρος κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει πως έχει λίγη σχέση με την επαναστατική αριστερά και πολύ περισσότερη με γραφειοκρατικό νεοσταλινικό μόρφωμα.

Μάχη διαδοχής στη Ν.Δ.

Σε 6 μέρες τα μέλη της Ν.Δ. καθώς και όσοι επιθυμούν να εγγραφούν ως μέλη θα αναδείξουν το νέο ηγέτη της παράταξης.



Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν έγινε καμία ουσιαστική ιδεολογική αντιπαράθεση στους κόλπους του κόμματος της συντηρητικής παράταξης.



Βουλευτές και κομματικά στελέχη στοιχίθηκαν πίσω από τους δύο βασικούς διεκδικητές με το βλέμμα στην επόμενη μέρα και τη διανομή ρόλων και αξιωμάτων.



Ο Σαμαράς προσπάθησε να παίξει το ρόλο της χρυσής εφεδρείας, στηρίζοντας τον πολιτικό του λόγο σε ένα συνοθύλευμα λαικισμού και παρωχημένου υπερπατριωτισμού που συνοδεύτηκε από ιδεολογικό πατριωτισμό παλιάς λαικής δεξιάς.



Η Μπακογιάννη εμφανίστηκε σαν συνεχιστής της πολιτικής του Κ.Καραμανλή προσπαθώντας να πείσει πως βαδίζει στο λεγόμενο μεσαίο χώρο και δήθεν αποτελεί τη φιλελεύθερη πρόταση. Μια φιλελεύθερη πρόταση στην οποία δε χωράει ούτε η νομιμοποίηση των μεταναστών, ούτε η αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών, μιας και δεν πρέπει να θιγούν τα ιερά και τα όσια της Δεξιάς παράταξης.



Ο Ψωμιάδης με μια καρικατούρα ορθοδοξίας και λαικότητας έδωσε τον εύθυμο τόνο στην αναμέτρηση.



Δεν πείθει η Ν.Δ., δεν πείθει μια παράταξη που με τις πολιτικές της χρεοκόπησε μια χώρα,όπως δεν πείθει και το χρεοκοπημένο πολιτικά και ιδεολογικά καπιταλιστικό μοντέλο που χρόνια ακολουθεί και το κόμμα αυτό, όσο και τα αδελφά χριστιανοδημοκρατικά και συντηρητικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη.

Ενοποιήσεις ταμείων

Σκέψεις για νέες ενοποιήσεις ασφαλιστικών ταμείων από την κυβέρνηση.


Το μέτρο κινείται ασφαλώς σε θετική κατεύθυνση.


Η προηγούμενη ενοποίηση έμεινε στη μέση μετά τις αντιδράσεις συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων που είχαν καθεστώς ευνοικό σε σχέση με άλλα επαγγέλματα σε συνταξιοδοτικά δικαιώματα.


Αυτό το αλλαλούμ με τα ασφαλιστικά ταμεία πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή.


Λύση η ενοποίηση όλων των ταμείων σε ΕΝΑ ενιαίο για όλους τους κλάδους ταμείο.


Δημιουργία ενός ανταποδοτικού συστήματος ασφάλισης που θα εξασφαλίζει σε όλους συντάξεις ανάλογα με τις εισφορές που έχουν πληρώσει, ανεξάρτητα ηλικιακών ορίων.


Απαιτείται παράλληλα άμεσα η μηχανογράφηση των συνταγών ώστε να παταχθεί το φαινόμενο της πολυφαρμακίας και της υπερσυνταγογράφησης.


Μειώσεις τιμών στα βασικά φάρμακα και λίστα φαρμάκων.


Δημιουργία φορέα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας από το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ασφαλιστικό ταμείο με οικογενειακούς γιατρούς και αστικού τύπου πολυιατρεία.


Ελεγχος του καθεστώτως λειτουργίας των μεγάλων ιδιωτικών κλινικών.


Προσλήψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στα νοσοκομεία της χώρας.


Ασφάλιση των μεταναστών που εργάζονται στη χώρα στο ασφαλιστικό ταμείο.


Πάταξη της εισφοροδιαφυγής τόσο του Κράτους, όσο και των μεγαλοεπιχειρηματιών.


Ολα αυτά τα μέτρα είναι περισσότερο από αναγκαία για να σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα.


Η επαναστατική γυμναστική του ΠΑΜΕ όχι μόνο δε βοηθά στην σωστή αγωνιστική κατεύθυνση, αντίθετα διευκολύνει τους κυβερνώντες στα σχέδια αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.


Οι εργαζόμενοι πρέπει να ενεργοποιηθούν στην κατεύθυνση διεκδίκησης του πακέτου μέτρων που προαναφέραμε.


Την κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων θέλουν οι καπιταλιστές για να στρέψουν τους εργαζόμενους στην απάτη της ιδιωτικής ασφάλισης.

Αριστερός λαικισμός

Είναι δυνατό η μοναδική αντιπρόταση της Αριστεράς να εξαντλείται σε κρατικοποιήσεις των πάντων και σε διόγκωση του δημοσίου τομέα;

Στο μέσο μιας μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης τα κόμματα της καθεστωτικής Αριστεράς προβάλλουν σαν λύση την οικοδόμηση ενός γραφειοκρατικού κρατικού καπιταλισμού.

Ουσιαστικά μιλάνε για αναδημιουργία του φαινομένου του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Ερχεται δηλαδή το Κράτος και αναλαμβάνει το ρόλο του επιχειρηματία δίνοντας δουλειές σε όλους, αφού απονεκρώσει πρώτα τη λοιπή οικονομική δραστηριότητα.

Το μοντέλο αυτό προυποθέτει πως υπάρχει τεράστια παραγωγή πλούτου την οποία νέμεται μια μειοψηφία επιχειρηματιών και τραπεζικού συστήματος.

Χωρίς να αρνηθούμε ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο σκέφτεται κανείς αν πραγματικά το προτεινόμενο μοντέλο οδηγεί κάπου.

Αυτό που δεν λέγεται ανοιχτά είναι πως αυτή η πρόταση υποστηρίζει πως η χώρα αρνείται να πληρώσει το δυσθεώρητο χρέος της κάτι βέβαια που θα την οδηγήσει στην έξοδό της από τον ευρωπαικό σχηματισμό.

Αλλά ακόμα και αν αρνηθούμε να εξυπηρετήσουμε τα χρέη μας, αν τεχνητά αύριο πάμε το χρέος στο μηδέν, πιστεύει κανείς πως μπορεί η χώρα να επιβιώσει;

Ακόμα και αν μοιράσουμε όλο τον πλούτο της χώρας, αν προλάβουμε φυσικά, γιατί στην εποχή μας η διακίνηση κεφαλαίων γίνεται με μεγάλη ταχύτητα , που θα οδηγηθούμε.

Αν κρατικοποιήσουμε σε μια νύχτα τα πάντα, από τις τράπεζες μέχρι τις μεγάλες επιχειρήσεις, τι θα συμβεί;

Θα μετατραπούμε σε μία χώρα εκατομμυρίων δημοσίων υπαλλήλων και μικρομάγαζων με μηδενική επενδυτική ικανότητα.

Η κεντρική κυβέρνηση δε θα μπορεί να πληρώσει τους μισθούς των εκατομμυρίων υπαλλήλων που δημιούργησε και θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να τους μειώσει.

Άρα όχι μόνο δε θα έχουμε μισθούς 1500 ευρώ που λένε, αλλά μετα βίας 500 ευρώ( λέμε σε ευρώ, αν και θα έχουμε αναγκαστικά γυρίσει στην δραχμή).

Το όλο πείραμα θα οδηγήσει σε λογικές αυτάρκεια τύπου Εμβέρ Χότζα και είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.

Ο αριστερός λαικισμός που ζητάει μονιμοποίηση των stage όταν είναι γνωστός ο πελατειακός τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκε το αχρείο αυτό σύστημα θα ήταν καταστροφικός αν επικρατούσε στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Το να προτείνεται επιστροφή στον υπαρκτό είτε από την πόρτα(ΚΚΕ), είτε από το παράθυρο(ΣΥΡΙΖΑ) αν και συμπαθητική νοσταλγία για μια μερίδα ελλήνων δεν αποτελεί λύση.

Ενα προφητικό κείμενο

Οι επαναστατικές εξεγέρσεις και στην Ανατολική Γερμανία και στην Ουγγαρία και στην Πολωνία ήταν αναμφισβήτητα αυθόρμητες. Κανείς δεν τις οργάνωσε και κανείς δεν τις υποκίνησε. Ήταν ότι είναι όλες οι γνήσιες πραγματικά λαϊκές εξεγέρσεις. Η αιτία που τις προκάλεσε είναι η βαριά οικονομική εκμετάλλευση και η θηριώδης πολιτική καταπίεση του γραφειοκρατικοκαπιταλιστικού καθεστώτος εις βάρος των μαζών. Κι ακόμα, η οργή των εργατών εναντίον της υποκρισίας, της απάτης και του κυνισμού των καταπιεστών τους, που παρουσιάζουν αυτήν την εκμεταλλευτική ολοκληρωτική κοινωνία για σοσιαλισμό και καθεστώς της εργατικής τάξης.

Εκείνο που επεδίωκαν οι εξεγερμένοι ανατολικογερμανοί, ούγγροι και πολωνοί εργάτες ήταν αυτό το ίδιο που επεδίωκαν οι επαναστατημένες μάζες στο Παρίσι τον Μάρτη του 1871, στη Ρωσία το 1917, στην Ισπανία το 1936.

Το γραφειοκρατικοκαπιταλιστικό καθεστώς στις δορυφόρες χώρες θα μπορούσαν να το σαρώσουν οι εργάτες, εάν δεν υπήρχε η τρομακτική στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας. Αυτή τα στηρίζει και σ' αυτήν χρωστούν την ύπαρξή τους.

Τα ρωσικά στρατεύματα είναι αυτά που πνίξανε στο αίμα την εξέγερση των εργατών στην Ανατολική Γερμανία.

Αυτό πιο καθαρά το είδαμε στην Ουγγαρία. Εκεί η εξέγερση ήταν τόσο καθολική και τόσο ορμητική που με τα πρώτα κτυπήματα γίνεται σκόνη και το κράτος και το κόμμα και ο στρατός. Η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των εργατικών συμβουλίων, οργάνων που οι επαναστατημένες μάζες εκλέγουν ελεύθερα στο εργοστάσιο ή στις συνοικίες και στα χωριά σ' όλη τη χώρα.

Η ρωσική κυβέρνηση αποσύρει το στρατό της από την Ουγγαρία. Ο λαός βλέπει τον εαυτό του ελεύθερο, χαίρεται και πανηγυρίζει, ενώ προετοιμάζεται ένα πανουγγρικό Συνέδριο των Εργατικών Συμβουλίων. Αλλά δεν περνούν παρά λίγες μέρες και μία τρομακτική στρατιωτική δύναμη με χιλιάδες τανκς και βαριά πυροβόλα εισβάλλει στη χώρα. Πρόκειται για εκλεκτές στρατιωτικές ρωσικές μονάδες ειδικά εκπαιδευμένες στην καταστολή των εξεγέρσεων. Το στρατό που είχε αποσύρει, τον απέσυρε γιατί δεν του είχε εμπιστοσύνη. Οι στρατιώτες που έμεναν για μεγάλο διάστημα εκεί είχαν αποκτήσει μία οικειότητα με τον πληθυσμό, και στην εξέγερση αρνήθηκαν να κτυπήσουν. Γι' αυτό τον απέσυρε. Τώρα οι εισβολείς με τα τρομακτικά μέσα πού διαθέτουν κτυπάν δίχως οίκτο τους πάντες και τα πάντα. Γκρεμίζουν και πυρπολούν σπίτια, ισοπεδώνουν εργατικές συνοικίες. Σφάζουν και σκοτώνουν άνδρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους. Ο ουγγρικός λαός και στην πρώτη γραμμή οι ούγγροι εργάτες πολεμούν με ηρωισμό, αψηφώντας τη ζωή τους, σε κάθε δρόμο, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε συνοικία. Στο τέλος οι εισβολείς επιβάλουν την «τάξη». Η Βουδαπέστη, η πιο σωστά οι εργατικές συνοικίες της, δεν είναι παρά καπνίζοντα ερείπια και οι δρόμοι της σωροί από πτώματα εργατών. Και τώρα αρχίζουν οι εκτελέσεις και οι συλλήψεις. Χιλιάδες εκτελούνται, χιλιάδες κλείνονται στις φυλακές και σε στρατόπεδα και χιλιάδες στέλνονται δεμένοι στη Σιβηρία.

Στην Πολωνία δεν χρειάστηκε να επέμβει ρωσικός στρατός για να επιβάλει την «τάξη».

Και εκεί η εξέγερση ήταν καθολική. Απεργία, μαχητικές διαδηλώσεις, αιματηρές συγκρούσεις με νεκρούς και τραυματίες, πυρπόληση από τους εργάτες γραφείων του Κ.Κ.. Αλλά το Κ.Κ. της Πολωνίας κατόρθωσε με έξυπνους ελιγμούς, με υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, με διαρκείς αλλαγές προσώπων στη διεύθυνση του - με την απομάκρυνση ή ακόμα και τη διαγραφή προσώπων μισητών στους εργάτες - να συγκρατήσει τις εξεγέρσεις μέσα σε όρια πού δεν απειλούσαν την ύπαρξη του καθεστώτος. Εάν περνούσαν αυτά τα όρια, ο ρωσικός στρατός οπωσδήποτε θα εισέβαλε.

Ο φόβος από την εισβολή του ρωσικού στρατού συγκρατεί τους αγώνες αυτών των λαών, τους περιορίζει σε στενά οικονομικά πλαίσια και τους αναγκάζει να ανέχονται το πιο μισητό γι' αυτούς ολοκληρωτικό καθεστώς. Ποιός μπορεί να απαλλάξει αυτούς τους λαούς απ' αυτόν το φόβο; Ένας και μόνος, η αλληλεγγύη των λαών και πρώτα απ' όλα της εργατικής τάξης της Ρωσίας.

Το ίδιο ισχύει και για τον Δυτικό κόσμο. Εκείνος μονάχα που μπορεί να απαλλάξει τους λαούς από την απειλή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός της Αμερικής.


΄Αγις Στίνας

Απαραίτητη η αλλαγή μοντέλου ανάπτυξης.

Λεφτά υπάρχουν, έλεγε ο νέος πρωθυπουργός στις επίμονες ερωτήσεις δημοσιογράφων για το πως θα χρηματοδοτηθούν οι προεκλογικές του εξαγγελίες.

Οι μετεκλογικές εξελίξεις και τα μέτρα που ανακοινώθηκαν χθες από τη νέα κυβέρνηση αποδεικνύουν πως μάλλον τελικά λεφτά δεν υπάρχουν.

Αυτός είναι ο λόγος που έντρομος ο Κ.Καραμανλής παρέδωσε την εξουσία. Γνώριζε προφανώς την άθλια κατάσταση στα δημόσια οικονομικά και τράπηκε σε φυγή πριν να αντιμετωπίσει τους κοινοτικούς επιτρόπους.Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου μας περιέγραψε την επόμενη πράξη του δράματος, ρίχνοντας την καυτή πατάτα στο Γιώργο Παπανδρέου και προσγειώνοντας τη συντηρητική παράταξη σε ποσοστά που είχε να δει από τη δεκαετία του 1930.

Η νέα κυβέρνηση με νωπή τη λαϊκή εντολή θα εφαρμόσει τώρα όλα τα μέτρα για τα οποία ο λαός καταψήφισε την προηγούμενη.

Ας δούμε όμως αναλυτικότερα τα νέα αυτά μέτρα.

Πάγωμα των μισθών και συντάξεων πάνω από 2000 ευρώ μεικτά( άρα καθαρά από 1400-1500 ευρώ), μηδαμινές αυξήσεις για τους χαμηλόμισθους

Πάγωμα προσλήψεων για ένα χρόνο και μετά αναλογία συνταξιοδοτούντων/νεοπροσλαμβανόμενων 5/1.

Η κριτική ότι δεν τηρήθηκαν οι υποσχέσεις είναι γνωστή, όπως και πιο γνωστό είναι πως η ελληνική οικονομία τέθηκε ουσιαστικά υπό κοινοτική επιτήρηση.

Οι κοινοτικοί όπως πάντα προτείνουν μέτρα αυστηρά δημοσιονομικά, μέτρα αμφίβολης αποτελεσματικότητας.

Τι θα γίνει αν τα έσοδα μέσω ΦΠΑ καταρρεύσουν λόγω μείωσης της κατανάλωσης;

Τι θα γίνει αν τα έξοδα εκτροχιασθούν και πάλι;

Κανείς δεν απαντά σε αυτά.

Με τα ασφαλιστικά ταμεία τι θα συμβεί;

Οι απόψεις που ακούγονται από την καθεστωτική αριστερά δεν λένε όλη την αλήθεια.

Με ποιό τρόπο θα καταφέρουν να εισπράξουν ασφαλιστικές εισφορές από ανθρώπους που δεν έχουν καμία διάθεση να τις πληρώσουν;

Πως θα ελεγχθεί η φοροδιαφυγή, όταν οι φοροδιαφεύγοντες έχουν πάντα τον τρόπο να ξεφεύγουν λόγω των γνωριμιών και του λαδώματος στους γραφειοκράτες της εφορίας;

Και ακόμη χειρότερα πως θα επιβιώσει ένα ασφαλιστικό σύστημα όταν οι νέοι δεν εργάζονται και η αναλογία συνταξιούχων/εργαζομένων είναι 1/2;

Αυτό που κανείς δε μας λέει είναι πως το κεντρικό πρόβλημα είναι το παραγωγικό μοντέλο που ακολουθεί η ελληνική οικονομία.

Δεν παράγουμε τίποτα, όλη η οικονομία είναι παροχή υπηρεσιών. Το μοντέλο θα είχε καταρρεύσει αν δεν υπήρχε η παραοικονομία και η εκτεταμένη διαφθορά.

Επί χρόνια καταναλώνουμε σαν κοινωνία περισσότερα από όσα παράγουμε.Εδώ είναι το κλειδί.

Το επίπεδο ζωής που έχουμε οφείλεται καθαρά σε δανεισμό, τόσο κρατικό, όσο και ατομικό.

Το μοντέλο αυτό έφτασε πια στα όρια του. Οι τράπεζες αρνούνται να δανείσουν πια, το κράτος κανείς δεν ξέρει αν θα μπορεί να εξυπηρετήσει τις δανειακές του υποχρεώσεις ή αν θα μπορεί να δανειστεί αύριο.

Όλα όσα προτείνονται σα λύσεις είναι απλά αδιέξοδα.

Ου τε η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχεία θα μας σώσει, ούτε θα σωθούμε άμα κρατικοποιήσουμε τα πάντα και γίνουμε χώρα του υπαρκτού.

Η λύση βρίσκεται στην αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξης.

Κοινώς να μάθουμε να ζούμε με όσα παράγουμε.

Αυτό πιθανότατα σημαίνει να αποδεχτούμε μια ζωή σε ένα βιωτικό επίπεδο χαμηλότερο από το σημερινό.

ΟΛΟΙ και από ΛΙΓΟΤΕΡΟ, αυτή είναι σε απλά ελληνικά η λύση.

Γιατί με το μοντέλο που ακολουθείται σήμερα σε λίγα χρόνια, οι λίγοι θα έχουν συγκεντρώσει πάρα πολλά και η πλειοψηφία θα ζει στην ανέχεια.

Σήμερα ζούμε από τις αποταμιεύσεις και την περιουσία των μεγαλύτερων. Αύριο όμως;

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Νοέμβρης του 1973. Η υποτιθέμενη φιλελευθεροποίηση του δικτάτορα Παπαδόπουλου θα αποδειχθεί κενή περιεχομένου, τερματίζοντας τις αυταπάτες ομαλής μετάβασης σε κοινοβουλευτικό καθεστώς αστικού τύπου.Αυταπάτες που τρέφουν τόσο οι αστοί πολιτικοί, όσο και τα κόμματα της καθεστωτικής αριστεράς.

Η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο αποδεικνύει την δύναμη της αυτόνομης δράσης των μαζών. Παίρνει διαστάσεις που κανείς δεν περίμενε, μετατρέπεται στον ελληνικό Μάη.

Εμβρόντητοι οι δικτάτορες περιμένουν να ξεφουσκώσει η κατάσταση, οι αστοί πολιτικοί παίρνουν διακριτικά αποστάσεις.

Η επίσημη αριστερά καταγγέλλει την εξέγερση, το ΚΚΕ μέσω της Πανσπουδαστικής κατηγορεί τους φοιτητές που θέτουν ζήτημα ανατροπή του καπιταλισμού σαν πράκτορες του Ρουφογάλη, το ΚΚΕΕσ. βλέπει τον λαϊκό φοιτητικό ξεσηκωμό σαν ενέργεια που δυναμιτίζει τον δρόμο προς τη δημοκρατική ομαλότητα και τη διενέργεια εκλογών.

Οι φοιτητές θα χάσουν εκείνο το βράδυ που το τανκς ρίχνει την πύλη, αλλά θα κερδίσουν στις συνειδήσεις του λαού.

Τα επόμενα χρόνια όλοι θα αποκληθούν στην εξέγερση, θα τη μετατρέψουν σε γιορτή , θα προσπαθήσουν να αλλάξουν το νόημά της.

Θα ξεχάσουν όλα όσα έλεγαν τότε.

Στο μακρύ κατάλογο των λαϊκών εξεγέρσεων θα προστεθεί το Πολυτεχνείο 1973, δίπλα στην εξέγερση της Ουγγαρίας, στην άνοιξη της Πράγας, στο Μάη του 68, στην Πολωνία των εργατών της Αλληλεγγύης, στην Τιεν Αν Μεν.

Κρατάμε ζωντανή τη μνήμη...

Κ.Κ.Ε.: Δογματικότερα, όλο δογματικότερα...

Χρόνο με το χρόνο το ΚΚΕ κινείται όλο και σε πιο δογματική κατεύθυνση.

Αν ανατρέξει κανείς στην 90χρονη πορεία αυτού του κόμματος θα διαπιστώσει πως ο δογματισμός είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του.

Όσο υπήρχε ακόμη ο ανατολικός συνασπισμός θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει ελάχιστα αυτό το πολιτικό φαινόμενο.

Το τραγικό είναι πως η κατάρρευση των σταλινικών μορφωμάτων της ανατολικής Ευρώπης δεν επηρέασε σε τίποτα την οπτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, ίσα-ίσα την έκανε πολύ χειρότερη.

Από τη θέση του χειροκροτητή του εκάστοτε γραμματέα και της πολιτικής του ΚΚΣΕ περάσαμε στην πλήρη απολογία και αποθέωση της σταλινικής περιόδου, γραμμή που επιβεβαιώθηκε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο στο τελευταίο του συνέδριο.

Τώρα που η μητέρα πατρίδα δεν υπάρχει πια, οδηγήθηκαν στην νοσταλγία της σταλινικής οικοδόμησης, στην δίχως ούτε μια λέξη κριτικής στήριξη των εκτρωματικών καθεστώτων.

Αποκορύφωμα οι δηλώσεις της Α.Παπαρήγα υπέρ του Τείχους που δήθεν υπεράσπισε την λεγόμενη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας από τον ιμπεριαλισμό.

Το ΚΚΕ αντί να προχωρήσει σε μια εις βάθος κριτική αναδρομή της ιστορίας τόσο της δικής του , όσο και της ΕΣΣΔ, βυθίζεται στο βούρκο της σταλινικής νοσταλγίας.

Αποτελεί έτσι μοναδικό φαινόμενο σταλινικού απολιθώματος που μπορεί πια επάξια να σταθεί δίπλα στο Κόμμα Εργατών της Κορέας.

Τόσο η ιστορία του , όσο και η σημερινή πολιτική του είναι ένας ύμνος ενάντια στην εργατική τάξη.

Η δικτατορία του προλεταριάτου έχει μετατραπεί σε δικτατορία επί του προλεταριάτου, σε ένα όραμα που στραγγαλίζει τον εργαζόμενο λαό και ονειρεύεται την επιβολή της κομματικής γραφειοκρατίας πάνω στο λαό, οδηγώντας τις κοινωνίες σε μια μορφή επικίνδυνης δικτατορίας.

Οι μάζες των εργαζόμενων, όλοι εκείνοι που ξέρουν πως αν δεν εργαστούν δε μπορούν να επιβιώσουν, δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα από μια τέτοια πολιτική, παρά μόνο την περαιτέρω υποδούλωσή τους από ένα σύστημα πολύ πιο απεχθές ακόμα και από τον καπιταλισμό.

Οι επαναστάτες της εποχής μας θα πολεμήσουν αυτό τον εφιάλτη που ονειρεύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Στηριγμένοι στο όραμα της Αυτονομίας και της Αυτοδιεύθυνσης.

Γιατί εκτός από τον καπιταλισμό και το σταλινισμό υπάρχει ευτυχώς και ο δρόμος της πραγματικής ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ.

Είναι εφικτή η λύση του Κυπριακού;

Οι διαπραγματεύσεις Χριστόφια-Ταλάτ και η έντονη κινητικότητα γύρω από τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού φέρνουν στην επιφάνεια αυτό το κεντρικό ερώτημα.

Μπορεί ο κυπριακός λαός να ζήσει σε μια επανενωμένη χώρα ή οι δυνάμεις της διχοτόμησης θα επιβάλουν διαρκώς την επιδίωξή τους.

Επί σειρά ετών οι εθνικιστικές δυνάμεις και στις δύο πλευρές προσπαθούν να μας πείσουν πως η επανένωση του νησιού είναι αδύνατη.

Καλλιεργώντας το μίσος και παρουσιάζοντας την ιστορία όπως τους βολεύει, αθωώνοντας δηλαδή τους εαυτούς τους και ρίχνοντας τις ευθύνες πάντα στην αντίπερα όχθη.

Η κριτική στην πλευρά Ντενκτάς και κεμαλικών έχει γίνει από πολλές μεριές και δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι.

Οφείλουμε όμως να καταδικάσουμε με τον πιο απερίφραστο τρόπο την ακραία εθνικιστική λογική των υποστηρικτών του Τάσσου Παπαδόπουλου, τη λογική των ηγετικών ομάδων του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ, που δυστυχώς συμμετέχουν και στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα.

Οι θιασώτες αυτών των απόψεων σε αγαστή συνεργασία με τους έλληνες εθνικιστές τύπου ΛΑΟΣ, Άνθιμου και Σαμαρά προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά είναι αθώα του αίματος.

Θέλουν να μας παρουσιάσουν σαν αθώες περιστερές την ΕΟΚΑ Β και το Γρίβα , καθώς και την τρομοκρατία σε βάρος Τουρκοκυπρίων που αυτοί ασκούσαν.

Δεν λένε ούτε μια λέξη αυτοκριτική για το πραξικόπημα Ιωαννίδη-Σαμψων που έδωσε την αφορμή επέμβασης του Αττίλα στο νησί.

Όπως και το σύνολο της πολιτειακής ηγεσίας δεν έκανε την αυτοκριτική της για το τραγικό σύνθημα της ΕΝΩΣΗΣ με την Ελλάδα στη δεκαετία του 60.

Το ΑΚΕΛ προσπαθεί σήμερα, αλλά δεν μας έχει εξηγήσει γιατί στήριζε μέχρι τελευταία στιγμή τις επιλογές Παπαδόπουλου στο Κυπριακό ενώ τόσο η βάση ,όσο και η ηγεσία του προσανατολιζόταν σε μια διαφορετική κατεύθυνση.

Δεν ξέρουμε αν οι διαπραγματεύσεις αυτή τη φορά θα οδηγήσουν κάπου.

Ίσως και πάλι οι δυνάμεις της απόρριψης και της άρνησης κερδίσουν ξανά.

Το θέμα είναι να υπάρξει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο καταδίκη της εθνικιστικής και διχαστικής πολιτικής στο Κυπριακό.

Μόνο μέσα από μια τέτοια αταλάντευτη πάλη θα δημιουργηθούν μια μέρα οι προϋποθέσεις επανένωσης των δύο κοινοτήτων.

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη ως εκείνη τη στιγμή.

Μέσα από τη συσπείρωση των διεθνιστικών και αντιεθνικιστικών δυνάμεων ίσως κάποια μέρα να ξημερώσει μια Κύπρο δίχως τείχος.

Υπάρχει εργατική τάξη στην εποχή μας;

Ένα κρίσιμο ερώτημα για τις επαναστατικές δυνάμεις της εποχής μας είναι αν υπάρχει σήμερα και πως ορίζεται η εργατική τάξη ή διαφορετικά ποιές κοινωνικές δυνάμεις αποτελούν το επαναστατικό υποκείμενο της εποχής μας.

Κατά τη γνώμη μας η εργατική τάξη δεν μπορεί να ορίζεται όπως πριν από 30 ή 40 χρόνια.

Σε μια οικονομία όπως η ελληνική που αποτελείται ως επι το πλείστον από παροχή υπηρεσιών δε μπορούμε να ορίζουμε την εργατική τάξη με όρους βιομηχανικού προλεταριάτου.

Σήμερα ως εργατική τάξη πρέπει να ορίζονται καταρχήν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που αν δεν εργαστούν δεν μπορούν να ζήσουν, αλλά και που οι απολαβές από την εργασία τους βρίσκονται στα κατώτερα όρια διαβίωσης.

Άρα χαμηλόμισθοι, αυτοαπασχολούμενοι, μικροί αγρότες, νέοι επιστήμονες, άνεργοι είναι η εργατική τάξη της εποχής μας.

Αυτοί αποτελούν και το επαναστατικό υποκείμενο στο σύγχρονο κόσμο.

Απέχουν πολύ βέβαια από το κάνουν το μεγάλο άλμα προς την αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία αλλά είναι οι σύγχρονες κοινωνικές δυνάμεις στις οποίες απευθυνόμαστε.

20 χρόνια από την πτώση του τείχους

Συμπληρώθηκαν πριν από λίγες μέρες 20 χρόνια από την πτώση του τείχους και την κατάρρευση των ανελεύθερων καθεστώτων του υπαρκτού " σοσιαλισμού ".

Τα καθεστώτα αυτά κατάφεραν να λοιδωρίσουν τις ιδέες και τα οράματα του σοσιαλισμού.

Κοινωνικοί σχηματισμοί διευθυνόμενοι από την κομματική σταλινική γραφειοκρατία δημιούργησαν ένα βάρβαρα εκμεταλλευτικό καθεστώς που στηρίχτηκε στην δικτατορία του κόμματος πάνω στην εργατική τάξη.

Αντί της απελευθέρωσης και της αυτοδιεύθυνσης επιβλήθηκε ένα στυγνό μοντέλο καταπίεσης των εργαζομένων με μανδύα υποτίθεται σοσιαλιστικό.

Από τις αρχές σχεδόν της Επανάστασης αλλά κυρίως με το θάνατο του Λένιν και την ανέλιξη στην εξουσία του Ιωσήφ Στάλιν τα εργατικά συμβούλια απονεκρώθηκαν και κυριάρχησε η άποψη όλη η εξουσία στην κομματική γραφειοκρατία.

Κάθε αντιπολιτευτική φωνή εξοντώθηκε, σχεδόν όλη η ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων της περιόδου του Οκτώβρη εξοντώθηκε ή βρέθηκε σε στρατόπεδα υποχρεωτικής εργασίας.

Το όραμα της παγκόσμιας επανάστασης αντικαταστάθηκε από το σοσιαλισμό σε μια χώρα και τη δημιουργία τείχους προστασίας από χώρες γύρω από την ΕΣΣΔ μεταπολεμικά.

Η καταστολή της εξέγερσης στην Ουγγαρία το 1956 και του κινήματος της Άνοιξης της Πράγας στην Τσεχοσλοβακία το 1968 απέδειξε και στους πιο ανυποψίαστους το ρόλο αυτών των καθεστώτων.

Μόνο θετική εξέλιξη μπορεί να χαρακτηριστεί η κατάρρευση αυτών των καθεστώτων.

Σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία και δημοκρατία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει.

Σοσιαλισμός δίχως αυτόνομη δράση των εργαζόμενων μαζών, χωρίς κοινωνική αυτοδιεύθυνση, χωρίς εργατική εξουσία είναι μια μεγάλη απάτη.

Το σύνθημα του Οκτώβρη είναι πάντα επίκαιρο: ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ.

Τι είναι ο σοσιαλισμός

Οποιαδήποτε συζήτηση για οποιοδήποτε ζήτημα, που έχει μια οποιαδήποτε σχέση με τους αγώνες των λαών για την απελευθέρωσή τους, δεν έχει σήμερα έννοια εάν προηγούμενα δεν διευκρινιστεί το περιεχόμενο των όρων που χρησιμοποιούμε. Το ζήτημα δεν είναι να καταλήξουμε σε μια κοινή συμφωνία, αλλά να καταλάβουμε τι λέει ο ένας και τι λέει ο άλλος. Κι αυτό σήμερα είναι αδύνατο. Και είναι αδύνατο γιατί σήμερα χρησιμοποιούνται οι ίδιοι όροι από το παληό επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης με διαφορετικό όμως περιεχόμενο.

ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠ’ ΟΛΑ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ
Αυτό που λένε σήμερα σοσιαλισμό, είτε πρόκειται για κοινωνικό καθεστώς, είτε για την τελική επιδίωξη ενός πολιτικού κόμματος, είτε για «κίνημα», είναι άλλο απ’ αυτό που με τον ίδιο όρο εννοούσαν οι παληοί επαναστάτες και εκείνο που έχει απείρως μεγαλύτερη σημασία, αυτό που λένε σήμερα σοσιαλισμό είναι το εντελώς αντίθετο από εκείνο που δημιούργησαν ή προσπάθησαν να δημιουργήσουν οι επαναστατημένες μάζες στο Παρίσι τον Μάρτη του 1871, στη Ρωσία το 1917-18, στην Ισπανία το 1936.

Ας πάρουμε την Κομμούνα. Παρ’ όλο που έζησε λίγο και παρ’ όλο που περιορίστηκε σε μια πόλη, έχει, όμως, για τη σύγκρισή μας μ’ αυτό που λένε σήμερα σοσιαλισμό, δύο πλεονεκτήματα. Πρώτον: Δεν υπήρξε εκεί καμιά μεγαλοφυΐα κι κανένα κόμμα για να «δώσει γραμμή». Ό,τι έγινε, έγινε από τις ίδιες τις επαναστατημένες μάζες. Και δεύτερο: Δύο ιστορικά πρόσωπα που ζούσαν τότε είπανε και γράψανε ότι αυτό που έγινε στο Παρίσι από τις ίδιες τις επαναστατημένες μάζες, αυτό ακριβώς είναι Σοσιαλισμός. Πρόκειται για τον Μαρξ και τον Ένγκελς. Κι απ’ ό,τι ξέρουμε, τουλάχιστο μέχρι τώρα, δεν τους έχει καταγγείλει η Μόσχα για πράκτορες, προβοκάτορες κ.τ.λ.

Ο Μαρξ στο έργο του «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία», γράφει:

«…Το πρώτο διάταγμα της Κομμούνας ήταν η κατάργηση του μόνιμου στρατού και η αντικατάστασή του από το ένοπλο έθνος… Το συμβούλιο της Κομμούνας απαρτιζόταν από δημοτικούς αντιπροσώπους, εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού. Αυτοί ήταν υπεύθυνοι και ανακλητοί σε κάθε στιγμή… Από τα μέλη του συμβουλίου της Κομμούνας ως τον τελευταίο εργάτη, όλοι στις δημόσιες υπηρεσίες πληρώνονταν με τον ίδιο μισθό σαν απλοί εργάτες, όλα τα προνόμια και οι ιδιαίτερες επιχορηγήσεις που προσφέρονταν στις υψηλές θέσεις του κράτους εξαφανίστηκαν μαζί με τις ίδιες τις θέσεις…» Κι αλλού στο ίδιο έργο: «Τίποτε δεν ήταν πιο ξένο στο πνεύμα της Κομμούνας από το να ζητήσει κανείς να αντικαταστήσει την καθολική ψήφο με ένα καθεστώς ιεραρχικών διορισμών».

Και ο Ένγκελς στον πρόλογό του, στο ίδιο έργο, γράφει:

«Η Κομμούνα ήταν υποχρεωμένη να αναγνωρίσει αμέσως, ότι η εργατική τάξη δεν μπορούσε να εξακολουθήσει τις κυβερνητικές λειτουργίες με τον παληό κρατικό μηχανισμό. Ότι για να μη χάσει πάλι τη νεαποκτημένη κυριαρχία της, έπρεπε από το ένα μέρος να σαρώσει ολόκληρη την παληά κατασταλτική μηχανή, που ως τότε είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον της και από το άλλο να εξασφαλιστεί απέναντι των δικών της αντιπροσώπων και υπαλλήλων καθιερώνοντας την αρχή, ότι όλοι χωρίς εξαίρεση, μπορούσαν σε κάθε στιγμή να ανακληθούν… Κατά της μοιραίας αυτής μεταμόρφωσης όλων των κυβερνητικών συστημάτων που είχαν υπάρξει, δηλαδή της μεταμόρφωσης του κράτους και των οργάνων του από υπηρέτες σε αφέντες της κοινωνίας, η Κομμούνα χρησιμοποίησε δύο αποτελεσματικά μέσα: πρώτον, διόριζε σ’ όλες τις θέσεις – διοικητικές, δικαστικές, εκπαιδευτικές – πρόσωπα εκλεγόμενα με καθολική ψηφοφορία καθιερώνοντας συγχρόνως το δικαίωμα ανάκλησης σε κάθε στιγμή, για τους εκλεγόμενους από τους εκλογείς τους. Δεύτερο: πλήρωνε όλους τους υπαλλήλους, ανώτερους και κατώτερους, με το ίδιο ημερομίσθιο που έπαιρναν και οι εργάτες…»

Και στο τέλος, στο ίδιο:

«Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη Φιλισταίο τον πιάνει ξανά ιερός τρόμο όταν ακούει τις λέξεις Δικτατορία του Προλεταριάτου. Ε, λοιπόν, κύριοι, θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κυτάχτε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».

Τι ήταν, λοιπόν, και τι έκανε η Κομμούνα; Στις 18 του Μάρτη του 1871, μέσα στο πολιορκούμενο από τους Πρώσους Παρίσι, οι εργάτες και η φρουρά επαναστατούν, ανατρέπουν τη «νόμιμη» κυβέρνηση, καταργούν το κράτος σα θεσμό και αναλαμβάνουν την εξουσία οι ίδιες οι επαναστατημένες μάζες μέσω οργάνων που τα εκλέγουν οι ίδιες, που τα ανακαλούν οποτεδήποτε, που είναι υπεύθυνα απέναντί τους και λογοδοτούν σ’ αυτές. Καταργούν το μόνιμο στρατό και εξοπλίζουν τους εργάτες. Καθιερώνουν το ίσιο για όλους ημερομίσθιο. Αυτόν τον τύπο «εξουσίας», που εξασφαλίζει την κυριαρχία των μαζών, που τις προφυλάσσει από τον πάντα υπαρκτό κίνδυνο να τις ξαναδέσουν και να τις ξαναβάλουν στο ζυγό οι ίδιοι οι αντιπρόσωποί τους, τον βρίσκουμε σ’ όλες τις πραγματικά μεγάλες λαϊκές επαναστάσεις της εποχής μας. Τα Σοβιέτ στη Ρωσία το 1905 και το 1917-18, τα εργατικά συμβούλια στη Γερμανία το 1916-20, οι εργοστασιακές επιτροπές στην Ισπανία το 1936, τα εργατικά συμβούλια στην Ουγγαρία το ’56 ήταν ταυτόχρονα όργανα πάλης εναντίον των εκμεταλλευτών και του κράτους τους και νέες μορφές οργάνωσης των ανθρώπων, στηριζόμενες σε αρχές ριζικά αντίθετες απ’ αυτές της εκμεταλλευτικής κοινωνίας.

Η Κομμούνα θεωρεί, επίσης, τον εαυτό της αναπόσπαστο μέρος του παγκόσμιου κινήματος των εργαζομένων για την απελευθέρωσή τους. Καταργεί την τρίχρωμη σημεία της γαλλικής δημοκρατίας και την αντικαθιστά με την Κόκκινη Σημαία της Παγκόσμιας Επανάστασης. Γκρεμίζει τη στήλη Βαντόμ, καμωμένη από τα κανόνια-λάφυρα του μεγάλου Ναπολέωντα, σύμβολο μίσους των λαών. Θεωρεί όλους τους ξένους επαναστάτες που βρίσκονταν στο Παρίσι, πολίτες της Κομμούνας και τους εμπιστεύεται θέσεις-κλειδιά για την άμυνά της.

Τι ήταν αυτό που έκανε την Κομμούνα αθάνατη στους αιώνες, πηγή θάρρους, πίστης και ελπίδας για τα εκατομμύρια των προλετάριων;

Ένας καινούργιος κόσμος, λουσμένος στο φως και στην αλήθεια, αναδύεται από τα κατάβαθα της κοινωνίας και ανεβαίνει στην πιο υψηλή κορυφή της παγκόσμιας Ιστορίας σαν το πιο αγνό, το πιο γνήσιο, το πιο πολύτιμο δημιούργημά της. Οι πεινασμένοι μέσα στο από μήνες πολιορκούμενο Παρίσι προλετάριοι μεταμορφώνονται σε μυθικούς ήρωες. Ό,τι καλύτερο έχει δώσει η ανθρώπινη Ιστορία στις μεγάλες στιγμές της σε ηθικό μεγαλείο, τόλμη, φαντασία, αφοσίωση, αυτοθυσία, το βρίσκουμε πληθωρικά σ’ αυτές τις χειραφετημένες μάζες. Οι μεγάλες ιδέες της γαλλικής Επανάστασης, η Ελευθερία, η Ισότης, η Αδελφότης γίνονται πραγματικότητα. Το όραμα του Μπαμπέφ για την Κοινωνία των Ίσων παίρνει σάρκα και οστά. Είναι αυτό το ίδιο το επαναστατημένο Παρίσι.

Ό,τι σάπιο, βρώμικο, ανήθικο εγκαταλείπει το Παρίσι και ακολουθεί τον Θιέρσο στις Βερσαλλίες.

Οι κακοποιοί έχουν εξαφανιστεί από το Παρίσι. Κανένα έγκλημα, καμιά κλοπή, κανένα πτώμα στο νεκροτομείο.

Και όταν στις τραγικές βδομάδες του Μάη, οι ορδές του Θιέρσου, ενισχυμένες από τις χιλιάδες των αιχμαλώτων που απελευθερώνει ο Βίσμαρκ, παραβιάζουν τις πύλες της επαναστατημένης πόλης και κατακλύζουν τους δρόμους, όλο το επαναστατημένο Παρίσι είναι στα οδοφράγματα και υπερασπίζει με αφάνταστη τόλμη και πάθος την υπόθεσή του που είναι και υπόθεση όλων των λαών του κόσμου. Αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες, οι νέοι, οι γέροι και τα παιδιά που ατρόμητοι πέφταν στα οδοφράγματα, πέθαιναν με την πεποίθηση ότι αφήνουν και αθάνατη κληρονομιά στις επόμενες γενεές και στην Ιστορία.

* * *

Αυτό που ήταν η Κομμούνα, αυτό είναι ο Σοσιαλισμός και τίποτε άλλο απ’ αυτό. Η δίχως τάξεις πανανθρώπινη παγκόσμια Κοινωνία μόνον απ’ αυτές τις χειραφετημένες λαϊκές μάζες είναι δυνατό να οικοδομηθεί και από κανέναν άλλο δήθεν για λογαριασμό τους.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ δίνει τον ακόλουθο ορισμό: «Η ουσία της Σοσιαλιστικής Κοινωνίας έγκειται σε τούτο: ότι η μεγάλη εργαζόμενη μάζα παύει να είναι μια μάζα διευθυνόμενη και αρχίζει αντίθετα να ζει με όλο της το είναι ολόκληρη την ενεργό οικονομική και πολιτική ζωή που τη διευθύνει με τον πιο αυτοκαθορισμό της όλο και πιο συνειδητά και πιο ελεύθερα».

Και ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «Η φυσική και ανεμπόδιστη εκτύλιξη της αυτόνομης δημιουργικής δραστηριότητας των μαζών που εγκαθιστούν νέες μορφές συλλογικής ζωής, αυτή είναι η ουσία της σοσιαλιστικής αλλαγής. …Οι εργαζόμενες μάζες δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν τον αντικειμενικό σκοπό της επανάστασής τους, παρά εάν οικοδομήσουν την ίδια τους την εξουσία σ’ όλους τους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας. …Η ύπαρξη των αυτόνομων οργάνων των μαζών συμβούλια, επιτροπές, κομμούνες, δεν είναι απλώς μια μορφή εξουσίας, αλλά αυτή η ίδια η Επανάσταση».

Τί είναι αυτό που λένε σοσιαλισμό σήμερα, άρχοντες και αρχόμενοι; Ο υπαρκτός σοσιαλισμός ή το κοινωνικό καθεστώς που υπάρχει σήμερα στη Ρωσία από ¾ του αιώνα και στις άλλες «σοσιαλιστικές» χώρες από σαράντα χρόνια.

Σ’ αυτές τις χώρες τα μέσα παραγωγής έχουν κρατικοποιηθεί και η οικονομία αναπτύσσεται επί τη βάσει σχεδίου. Αλλά οι εργαζόμενες μάζες όχι μόνο δεν είναι αυτές εκείνες που ασκούν την οικονομική και πολιτική εξουσία, αλλά έχουν στερηθεί και απ’ όλα, και τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά τους δικαιώματα, αυτά τα δικαιώματα που με τους αγώνες τους είχαν κατακτήσει μέσα στο παληό καθεστώς. Δεν έχουν δικαίωμα ούτε να συνέρχονται, ούτε να συνεταιρίζονται, ούτε να εκφράζονται, ούτε να εκλέγουν, ούτε να εκλέγονται, ούτε να απεργούν. Η εξουσία έχει αυστηρά μονοπωληθεί από το κόμμα και ένα ιεραρχικό σύστημα έχει επιβληθεί που παρακολουθεί, ελέγχει και κατασκοπεύει και το τελευταίο κύτταρο της κοινωνίας. Οι μάζες, αποστερημένες από κάθε δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική ζωή, βρίσκονται σε απίστευτη άγνοια και τροφοδοτούνται με τους πιο τερατώδεις μύθους. Το σύνολο των άμεσων παραγωγών έχει μετατραπεί σε άβουλο εκτελεστικό όργανο, στερημένο από κάθε δυνατότητα ενεργού συμμετοχής στη διαδικασία παραγωγής.

Εκείνοι που διευθύνουν είναι πάνω από κάθε έλεγχο και κάθε υπόνοια κριτικής ή ελέγχου από το μέρος των λαϊκών μαζών αντιμετωπίζεται με τις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα ψυχιατρεία, τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Οι διαφορές στους μισθούς και στα ημερομίσθια είναι απίστευτα τερατώδεις.

Η ισότης, αυτό το ιδεώδες που με πύρινα γράμματα είχαν αναγράψεις τις Σημαίες τους οι επαναστατημένες μάζες σ’ όλες τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας τους, έχει από επίσημα Συνέδρια σ’ αυτές τις «σοσιαλιστικές» χώρες καταγγελθεί, καταδικαστεί και στιγματιστεί σαν αντιδραστική, μικροαστική ουτοπία. Ένας χοντροειδής και ηλίθιος σωβινισμός που δεν διαφέρει και πολύ από τον ρατσισμό του Χίτλερ καλλιεργείται στις μάζες. Οι εθνικές μειονότητες και οι εβραίοι περιφρονούνται και καταδιώκονται όπως και στο παληό τσαρικό καθεστώς.

* * *

Ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» δεν είναι θεωρία. Είναι το καθεστώς που έχει επιβληθεί σε μια ολόκληρη σειρά από χώρες διαφορετικής οικονομικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης. Μπορούμε να το δούμε, να το ακούσουμε, να το ψάξουμε, να πάμε εκεί, να ρωτήσουμε αυτούς που έχουν πάει κ.τ.λ. Ένα μόνον δεν πρέπει να κάνουμε, να πιστέψουμε αυτά που λένε οι ίδιοι ή εκείνοι που έχουν σκοπό να επιβάλλουν κι εδώ ένα όμοιο καθεστώς.

Εκτός από τα Κομμουνιστικά Κόμματα και όλα σχεδόν, δίχως εξαίρεση, όλων των πολιτικών αποχρώσεων τα κόμματα, υπόσχονται, όταν με «την ψήφο του λαού» πάρουν την εξουσία, πολύ ή λίγο σοσιαλισμό. Θα δούμε πιο κάτω το λογής σοσιαλισμός είναι αυτός που υπόσχονται.

Εκτός από τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και μια άλλη ολόκληρη σειρά «Σοσιαλιστικών δημοκρατιών» έχει κάνει την εμφάνισή της μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι σχεδόν όλες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι χώρες που τους αποικιοκράτες ή τους πασάδες αντικαταστήσανε δεξιές ή «αριστερές» μιλιταριστικές κλίκες. Αυτοί θεωρούν το καθεστώς τους «σοσιαλιστικό» για μόνο το λόγο ότι αυτό είναι ολοκληρωτικό. Και για τίποτε άλλο. Ούτε σχέδια για βιομηχανοποίηση ή «δημιουργία των υλικών προϋποθέσεων για το σοσιαλισμό» κ.τ.λ. Σ’ αυτά «άρχουσα τάξη» είναι οι στρατιωτικοί. Και η δουλειά τους είναι ο διαρκής πόλεμος μεταξύ τους. Ένα δίχως διακοπή ανθρωπομακελειό είναι η καθημερινή ζωή αυτών των χωρών. Το αίμα και ο ιδρώτας εκατομμυρίων σκλάβων του πετρελαίου και των ορυχείων μετατρέπεται σε αεροπλάνα, τανκς, κανόνια, ενώ οι λαοί αυτών των χωρών ζουν στην πιο απίστευτη αθλιότητα και χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα. Και, φυσικά, πίσω απ’ αυτούς κρύβεται η Σία και η Κα-Γκε-Μπε και οι πολεμικές βιομηχανίες.

* * *

Καμιά λέξη στην Ιστορία δεν έχει υποστεί τόση παραποίηση, κακοποίηση, διαστρέβλωση, εξευτελισμό όσο η λέξη σοσιαλισμός. Αυτό που έδινε χαρά και ελπίδες στους απόκληρους και τους καταπιεζόμενους του κόσμου, αυτό το γεμάτο φως και αλήθεια όραμα για μια παγκόσμια κοινότητα χειραφετημένων λαών, αυτό που κάτω από τη Σημαία του αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους χιλιάδες και χιλιάδες προλετάριοι, έγινε σήμερα λάσπη και βούρκος, απάτη, ψέμα, υποκρισία και κάτεργο για τους λαούς.

Άγις Στίνας

ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Ι — Η σοσιαλιστική επανάσταση σε κάθε χώρα αποτελεί μέρος αναπόσπαστο της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Ο σοσιαλισμός είναι κοινή υπόθεση των εργαζομένων όλου του κόσμου και το οικόπεδο για την οικοδόμηση του είναι όλη η έκταση της γήινης σφαίρας. Η παγκόσμια σοσιαλιστική κοινωνία, αυτός είναι ο τελικός σκοπός του κινήματος μας.

II — Ο άμεσος στρατηγικός σκοπός είναι η ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος στη χώρα και η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από τις εργαζόμενες μάζες με τη μορφή των εργατικών συμβουλίων. Διαχείριση της παραγωγής από τους άμεσους παραγωγούς. Διεύθυνση της κοινωνίας από τα εργατικά συμβούλια. Αυτά είναι τα δύο βασικά άμεσα στρατηγικά μας συνθήματα.

III — Η ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος δεν είναι δυνατή δίχως την εξέγερση των μαζών. Η θεωρία της βαθμιαίας και ειρηνικής μετατροπής της καπιταλιστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική είναι κατά ένα μέρος μικροαστική ουτοπία και κατά το μεγαλύτερο μέρος εσκεμμένη απάτη. Όμοια όμως δεν είναι δυνατή η ανατροπή του καπιταλισμού από ένα πραξικόπημα μιας «αποφασιστικής μειοψηφίας». Και στην εντελώς απίθανη ακόμα περίπτωση, επικράτησης ενός πραξικοπήματος, το καθεστώς που αυτό θα εγκαταστήσει και που δεν θα είναι ο καρπός της αυτόνομης δράσης και της πολιτικής πείρας των μαζών και που η εξουσία δεν θα ασκείται και δεν θα ελέγχεται απ' αυτές αναπόφευκτα θα εκφυλιστεί σε μια νέα τυραννία και σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης και προνομίων.

Η βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού, πρέπει να είναι έργο των μαζών και κανενός αλλού που ενεργεί δήθεν για λογαριασμό τους. Πηγή και φορέας του σοσιαλισμού είναι μόνον οι ίδιες οι εργαζόμενες μάζες.

IV — Η πρώτη πράξη της νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης είναι η πλήρης συντριβή της κρατικής μηχανής. Όλες οι εξουσίες, εκτελεστικές, νομοθετικές, δικαστικές, περνάνε άμεσα στα χέρια των μαζών. Οι μάζες ασκούν την εξουσία τους μέσω συμβουλίων, που εκλέγονται απ' αυτές στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα λιμάνια, στις συνοικίες, στα πλοία, στα πανεπιστήμια, στα λύκεια, στα ιδρύματα, στα χωριά, που βρίσκονται κάτω από την άμεση εξάρτηση τους, που είναι υπεύθυνα απέναντι τους, που λογοδοτούν σ' αυτές και που οποτεδήποτε ανακαλούνται. Στρατός, αστυνομία, χωροφυλακή, όπως και κάθε άλλο ιδιαίτερο ένοπλο σώμα, διαλύονται. Δεν υπάρχει άλλη ένοπλη δύναμη έξω από τις ίδιες τις ένοπλες μάζες. Το ίσο για όλους ημερομίσθιο καθιερώνεται από την πρώτη μέρα. Για ότι θα γίνει και γιά ότι δεν θα γίνει, για ότι θα καταστραφεί και για ότι θα παραμείνει, εκείνος που αποφασίζει είναι μόνον οι ίδιες οι μάζες. Η ενεργός συνειδητή συμμετοχή των λαϊκών μαζών, στις κοινές υποθέσεις της κοινωνίας, αυτή είναι η βάση και η ουσία του νέου καθεστώτος. Η πραγματική κυριαρχία των λαϊκών μαζών δεν μπορεί να εξασφαλιστεί και δεν μπορεί να εννοηθεί δίχως την απεριόριστη δημοκρατία, την ελευθερία του λόγου, του τύπου, της οργάνωσης, των συγκεντρώσεων. Τα μέσα (αίθουσες, τυπογραφεία, χαρτί, ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί κλπ.) είναι στην απόλυτη διάθεση των εργαζομένων ατόμων ή ομάδων.

Ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα αποδοτικώτερο παραγωγικό σύστημα, αλλά το καθεστώς όπου «η μεγάλη εργαζόμενη μάζα, παύει να είναι μια μάζα διευθυνόμενη και αρχίζει αντίθετα να ζει με όλο της το είναι ολόκληρο την ενεργό οικονομική και πολιτική ζωή, που την διευθύνει με τον αυτοκαθορισμό της, όλο και πιό συνειδητό και πιό ελεύθερο.» (Ρόζα Λούξεμπουργκ). Δεν είναι η κρατική μορφή ιδιοκτησίας και το σχέδιο που δίνουν σοσιαλιστικό χαρακτήρα στην παραγωγή, αλλά η ουσιαστική διαχείριση της παραγωγής από τους ίδιους τους παραγωγούς.

Φυσική και ανεμπόδιστη εκτύλιξη της δημιουργικής δραστηριότητας των εργαζομένων μαζών, αυτό είναι το κυρίαρχο έμβλημα που αναγράφει στο θυρεό της η Σοσιαλιστική κοινωνία.

V — Η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από τις εργαζόμενες μάζες σε μια οποιαδήποτε χώρα, ανεπτυγμένη ή υποανάπτυκτη, δεν σημαίνει και δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε περισσότερο από την κατάληψη ενός οχυρού στην γενικώτερη πάλη της παγκόσμιας εργατικής τάξης για την παγκόσμια σοσιαλιστική κοινωνία. Δεν είναι απλώς λόγοι αλληλεγγύης προς τους καταπιεζόμενους του υπόλοιπου κόσμου που κάνουν τη σοσιαλιστική εξουσία σε μια χώρα, ένα οχυρό και ένα όπλο στην πάλη για την παγκόσμια επανάσταση, αλλά είναι γιατί δεν γίνεται ο σοσιαλισμός σε μια μόνη χώρα. Εάν η νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση επεκταθεί σε περισσότερες χώρες, τα σύνορα αυτών των χωρών, αυτομάτως καταργούνται. Δεν υπάρχουν για τις εργαζόμενες μάζες ιδιαίτερα εθνικά συμφέροντα. Δεν υπάρχουν και δεν μπορεί να υπάρχουν απ' αυτή την ταξική τους φύση εθνικά εργατικά ή σοσιαλιστικά κράτη. Δεν υπάρχει δίχως την εξουσία των μαζών «ιδιαίτερη μορφή σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας», «σοσιαλιστικό κοινωνικό σύστημα», «ιστορικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης» κλπ. Δεν υπάρχει τίποτε, εντελώς τίποτε που να δίνει σοσιαλιστικό χαρακτήρα στο καθεστώς έξω από την ουσιαστική εξουσία των χειραφετημένων μαζών. Και η εξουσία των μαζών και ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας του καθεστώτος συνεπώς διατηρείται, όσο οι μάζες διατηρούν το ενδιαφέρον τους, τον ενθουσιασμό τους, την μαχητικότητα τους, την πίστη τους στα ιδεώδη του σοσιαλισμού, την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, όσο αυτές βρίσκονται με το όπλο στο χέρι στο χαράκωμα, στην πάλη για την παγκόσμια επανάσταση.

Εάν οι δυσκολίες κλονίσουν την πίστη των μαζών στην επανάσταση και την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, εάν αυτές αποθαρρυνθούν, εάν πέσει το ενδιαφέρον τους, εάν παραλύσει η μαχητικότητα τους και η επαγρύπνιση τους, εάν δηλαδή αυτές εγκαταλείψουν την μάχη και ουσιαστικά παραιτηθούν από την εξουσία, άλλοι θα καταλάβουν το κενό που δημιουργεί στη διεύθυνση της κοινωνίας η αποχώρηση των μαζών. Αυτοί οι άλλοι που θα αναλάβουν τώρα την διεύθυνση της κοινωνίας, θα είναι πολύ πιθανόν αυτοί οι ίδιοι οι «εκπρόσωποι» των μαζών. Οι τίτλοι και τα εμβλήματα μένουν όπως μένει και η κρατική μορφή ιδιοκτησίας και το σχέδιο. Είναι ακόμα πολύ πιθανόν αυτοί οι «εκπρόσωποι», αντικαθιστώντας τις μάζες στην διεύθυνση της κοινωνίας, να πιστεύουν (τουλάχιστο στην αρχή), ότι μ' αυτό σώζουν τα «σοσιαλιστικά» θεμέλια και εμποδίζουν την επαναφορά της ατομικής ιδιοκτησίας. Αλλά αυτά τα θεμέλια δίχως την εξουσία της μάζας δεν είναι παρά η βάση της εκμεταλλευτικής κοινωνίας στην πιο προχωρημένη της μορφή: στον γραφειοκρατικό καπιταλισμό. Η ίδια διαδικασία, ή μετάβαση δηλαδή της εκμεταλλευτικής κοινωνίας από την κυριαρχία των τραστ και του χρηματιστικού κεφαλαίου στον γραφειοκρατικό καπιταλισμό συντελείται με μια διαφορά μόνον στους ρυθμούς και τα μέσα και σ' όλες τις δυτικού τύπου καπιταλιστικές χώρες.

VI — Η πάλη για την αποτροπή του πολέμου, είναι αυτή η ίδια η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Κάθε άλλη πάλη εναντίον του πολέμου ανεξάρτητη από την πάλη για τον σοσιαλισμό — συνέδρια και πορείες ειρήνης, δημοψηφίσματα, κινητοποιήσεις για μερικό ή γενικό αφοπλισμό, κατάργηση των ατομικών όπλων και των βάσεων, αποχώρηση από το ΝΑΤΟ ή το σύμφωνο Βαρσοβίας, κλπ. — δεν έχει και δεν μπορεί να έχει άλλο αποτέλεσμα από το να συγχύζει τις μάζες, να τους δημιουργεί αυταπάτες και να αποσπα την προσοχή τους από, και την πάλη τους ενάντια σε, εκείνα τα κατεστημένα και τάξεις που δημιουργούν τους πολέμους και που δεν μπορούν να ζήσουν δίχως πολέμους.

VII — Η επικείμενη επανάσταση στα σταλινικά κράτη έχει τα ίδια κίνητρα και τον ίδιο χαρακτήρα που έχει και σ' όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Ο κρατικός μηχανισμός θα συντριβεί και εκεί από την νικηφόρα επανάσταση και η εξουσία θα περάσει στα χέρια των λαϊκών μαζών με τη μορφή των εργατικών συμβουλίων. Ο στρατός, τα σώματα ασφαλείας, οι κομματικές, στρατιωτικές και αστυνομικές οργανώσεις θα διαλυθούν και δεν θα υπάρχει άλλη ένοπλη δύναμη έξω από τις μάζες.

Τα μέσα παραγωγής από κολλεκτιβίστική ιδιοκτησία της γραφειοκρατίας θα γίνουν κολλεκτιβιστική ιδιοκτησία της εργατικής τάξης. Η γραφειοκρατία θα απαλλοτριωθεί από την ατομική της ιδιοκτησία (σπίτια, αυτοκίνητα, κοσμήματα, χρήματα,κλπ.). Τα προνόμια, οι διακρίσεις, η ανισότητα θα καταργηθούν και το ίσο ημερομίσθιο θα καθιερωθεί αμέσως για όλους τους εργαζόμενους.

VIII — Ο ίδιος στρατηγικός σκοπός που ισχύει για τις προχωρημένες καπιταλιστικές χώρες, ο ίδιος ισχύει και για τις υποανάπτυκτες και καθυστερημένες. Δεν υπάρχει γι' αυτές τις χώρες κανένα ιστορικά αναγκαίο μεταβατικό και ενδιάμεσο για τον σοσιαλισμό στάδιο. Και οι επαναστάσεις σ' αυτές αποτελούν αναπόσπαστα μέρη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Είναι κι αυτές μέρος του ίδιου ιστορικού προτσές. Οι μάζες πουθενά και ποτέ δέν επαναστάτησαν για να αλλάξουν τους εκμεταλλευτές ή τα εμβλήματα και τις σημαίες, αλλά για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική τους απελευθέρωση. Ότι μέχρι σήμερα σ' αυτές τις χώρες έχουν επικρατήσει στρατιωτικές χούντες ή γραφειοκρατικές κλίκες αυτό δεν εξηγείται από καμμιά ιστορική ανάγκη, αλλά από την αδυναμία των μαζών να αναπτύξουν μια αυτόνομη δράση.

IX — Οι επαναστάτες δεν προβάλλουν τον εαυτό τους για «ηγέτη» και «κηδεμόνα» πιο αξιόπιστο απ' αυτούς που έχουν σήμερα οι μάζες. Διακρίνονται από όλες τις άλλες ομάδες, τάσεις, κόμματα, από την ακλόνητη πίστη τους στη δύναμη και τη δημιουργική ικανότητα των μαζών. Το καθήκον που θέτουν στον εαυτό τους είναι να βοηθήσουν τις μάζες να πάρουν συνείδηση και να εκπληρώσουν τα ιστορικά τους καθήκοντα. Συμμετέχουν δραστήρια σ' όλους τους οικονομικούς και πολιτικούς ταξικούς αγώνες, των μαζών. Θέτουν πάντα σ' αυτούς τους αγώνες τα γενικότερα συμφέροντα της τάξης και τους μεγάλους σκοπούς του κινήματος και προσπαθούν να τους βαθύνουν, να τους ευρύνουν, να αναπτύξουν την πρωτοβουλία των μαζών, τη δραστηριότητα τους, την αυτενέργεια τους, το κριτικό τους πνεύμα. Τις βοηθούν να αποδεσμευτούν από την κηδεμονία της γραφειοκρατίας, από τις δημοκρατικές και πασιφιστικές αυταπάτες, από τις θρησκευτικές προλήψεις, τις δουλικές συνήθειες και προπαντός από τον εθνικισμό. Εκείνο που πρέπει διαρκώς, επίμονα, δίχως διακοπή, να επαναλαμβάνεται και να υπογραμμίζεται είναι ότι οι εργαζόμενες μάζες μόνες τους θα χειραφετηθούν, ότι μόνον στον εαυτό τους πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη, ότι πρέπει αυτές οι ίδιες να διευθύνουν τους αγώνες τους, μέσω οργάνων που εκλέγονται ελεύθερα από όλους τους εργαζόμενους στους τόπους εργασίας, που ελέγχονται, που λογοδοτούν και που ανακαλούνται οποτεδήποτε. Η παράδοση των Επιτροπών Δράσης, των Επιτροπών αγώνα, των Απεργιακών Επιτροπών, πρέπει να ξαναζωντανέψει.

Όλες οι οποιεσδήποτε σχέσεις των επαναστατών με τις μάζες στηρίζονται στην αρχή ότι η πρώτη και τελευταία πηγή του σοσιαλισμού είναι οι ίδιες οι μάζες.


από την εφημερίδα του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ , Νέο Ξεκίνημα το 1965.

Η κατάργηση της στρατιωτικής θητείας

Ένας θεσμός χωρίς κανένα απολύτως νόημα που είναι η ώρα να καταργηθεί.

Σε μια εποχή που καμία προοδευμένη ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει υποχρεωτική στράτευση η νεολαία της χώρας μας χάνει ένα χρόνο από τη ζωή της για να υπηρετεί έναν απαρχαιωμένο όσο και άχρηστο θεσμό όπως ο Στρατός.

Απλήρωτο εργατικό δυναμικό για τη συντήρηση των στρατοπέδων και της μιλιταριστικής λογικής επαγγελματιών καραβανάδων και ελληναράδων εθνικιστών.

Κατάργηση της στράτευσης λοιπόν σήμερα κιόλας.

Τα στρατόπεδα ας συντηρηθούν από τους επαγγελματίες προς το παρόν.

Γιατί ακόμα και ο ίδιος ο θεσμός του στρατού σε λίγα χρόνια δεν θα έχει κανένα ρόλο και θα απονεκρωθεί από την ίδια την κοινωνική εξέλιξη.

Σχετικά με την ονομασία της Π.Γ.Δ.Μ.

Πρόκειται για ένα θέμα που ταλανίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και 18 χρόνια, αποτέλεσε δε ακόμα και λόγο πτώσης μιας κυβέρνησης.

Θυμόμαστε όλοι τα εθνικιστικά συλλαλητήρια των αρχών της δεκαετίας του 90 και την εθνικιστική και πατριδοκάπηλη υστερία που ακόμα κυριαρχεί στη χώρα.

Όπως θυμόμαστε επίσης πως καμία πολιτική δύναμη αυτής της χώρας δεν ψέλλισε ούτε μια λέξη κριτικής για το βέτο και τον "θρίαμβο του Βουκουρεστίου".

Η αποδοχή του δικαιώματος μιας χώρας να ονομάζεται όπως εκείνη επιθυμεί, το αυτονόητο δηλαδή,εμφανίζεται ως πράξη εθνικής προδοσίας.

Μια ολόκληρη χώρα σύρθηκε πίσω από τα διχαστικά κηρύγματα του Ανθιμου, του Ψωμιάδη και του Καρατζαφέρη.

Ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Αναγνώριση του γειτονικού κράτους με το όνομα που επιθυμεί, με το όνομα Μακεδονία.

Έχει νόημα ο επαναστατικός ντεφετισμός σήμερα;

Ξεκινάμε λοιπόν από αυτό το βασικό ερώτημα.

Επαναστατικός ντεφετισμός ονομάζεται η θεωρία της μετατροπής του πολέμου μεταξύ δύο κρατών σε επαναστατικό πόλεμο μεταξύ των τάξεων.

Η θεωρία που αναπτύχθηκε από το Λένιν κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και οδήγησε σε αποχή των κομμουνιστών της εποχής από τον πόλεμο.

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή σε έναν πόλεμο μεταξύ δύο κρατών η εργατική τάξη των δύο λαών οφείλει να συμμαχήσει στρέφοντας τα πυρά της εναντίον της αστικής τάξης που διεξάγει τον πόλεμο μετατρέποντάς τον σε επαναστατικό.

Στα πλαίσια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου η θεωρία αυτή εγκαταλείφθηκε και πέρα από κάποιους ιταλούς μπορντιγκιστές υποστηρίχθηκε μόνο από την ομάδα του Άγι Στίνα.

Αναρωτιέται κανείς αν σήμερα έχει νόημα να μιλά κανείς για τον επαναστατικό ντεφετισμό.

Κατά τη γνώμη μας ο επαναστατικός ντεφετισμός στην εποχή μας έχει ένα διαφορετικό νόημα.

Προφανώς δε ζούμε σε εποχή ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ευρώπη, ζούμε όμως σε μια εποχή που οι εθνικιστικές εξάρσεις είναι ακόμα έντονες.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ντεφετισμός σημαίνει πλέον η σαφής και έντονη καταδίκη του εθνικισμού, από όπου και αν προέρχεται.

Ιδιαίτερα μάλιστα του ελληνικού εθνικισμού, αφού η καταδίκη του είναι πρώτιστα έργο των εργαζομένων της χώρας μας, μιας και αυτοί τον υφίστανται σε καθημερινή βάση.

Η λογική του μικρού έθνους που το επιβουλεύονται οι πάντες, η λογική του ανάδελφου λαού που αρνείται να συμβιώσει με τους γείτονές του, η λογική των βέτο και της παράδοσης των εργαζομένων των γειτονικών χωρών στα εθνικιστικά κηρύγματα των κυρίαρχων δυνάμεων μας βρίσκει κάθετα αντίθετους.

Χωρίς να δικαιολογούμε τους γειτονικούς εθνικισμούς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον εθνικισμό που βιώνουμε τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ.

Αυτό είναι το σύγχρονο περιεχόμενο του επαναστατικού ντεφετισμού.

22 χρόνια από το θάνατο του Αγι Στίνα

Συμπληρώθηκαν χτες 22 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου επαναστάτη Αγι Στίνα.

Μέσα από αυτή την σελίδα συνεχίζουμε την προσπάθεια του Άγι Στίνα , προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανή τη σκέψη του προσαρμόζοντάς την στη σύγχρονη εποχή.

Αναζητούμε τους συντρόφους που εξακολουθούν να πιστεύουν στις απόψεις του Άγι Στίνα, ανοίγουμε διάλογο γύρω από αυτές τις θέσεις με στόχο να ξαναδημιουργήσουμε την ομάδα του Εργατικού Μετώπου.

Συνεχίζοντας την παράδοση του Αγι Στίνα...........

Διαλέξαμε αυτό τον τίτλο για να συνεχίσουμε την πολιτική παράδοση του Άγι Στίνα.

Μια παράδοση που στις μέρες μας δεν έχει πια οργανωμένη μορφή.

Οι ιδέες του Στίνα και του Καστοριάδη φαντάζουν στα μάτια μας επίκαιρες όσο ποτέ.

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ήταν ο τίτλος της ομάδας του Αγι Στίνα από την περίοδο που απομακρύνθηκε από τον τροτσκισμό.

Μέσα από αυτή τη σελίδα θα προσπαθήσουμε να βρούμε δίαυλο επικοινωνίας με όσους αναζητούν τη συνέχεια αυτών των πολιτικών απόψεων στη σύγχρονη εποχή με στόχο να προβάλουμε αυτές τις ιδέες και γιατί όχι αν υπάρξει ενδιαφέρον να ξαναδημιουργήσουμε την ομάδα του Εργατικού Μετώπου.