Αριστερός λαικισμός

Είναι δυνατό η μοναδική αντιπρόταση της Αριστεράς να εξαντλείται σε κρατικοποιήσεις των πάντων και σε διόγκωση του δημοσίου τομέα;

Στο μέσο μιας μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης τα κόμματα της καθεστωτικής Αριστεράς προβάλλουν σαν λύση την οικοδόμηση ενός γραφειοκρατικού κρατικού καπιταλισμού.

Ουσιαστικά μιλάνε για αναδημιουργία του φαινομένου του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Ερχεται δηλαδή το Κράτος και αναλαμβάνει το ρόλο του επιχειρηματία δίνοντας δουλειές σε όλους, αφού απονεκρώσει πρώτα τη λοιπή οικονομική δραστηριότητα.

Το μοντέλο αυτό προυποθέτει πως υπάρχει τεράστια παραγωγή πλούτου την οποία νέμεται μια μειοψηφία επιχειρηματιών και τραπεζικού συστήματος.

Χωρίς να αρνηθούμε ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο σκέφτεται κανείς αν πραγματικά το προτεινόμενο μοντέλο οδηγεί κάπου.

Αυτό που δεν λέγεται ανοιχτά είναι πως αυτή η πρόταση υποστηρίζει πως η χώρα αρνείται να πληρώσει το δυσθεώρητο χρέος της κάτι βέβαια που θα την οδηγήσει στην έξοδό της από τον ευρωπαικό σχηματισμό.

Αλλά ακόμα και αν αρνηθούμε να εξυπηρετήσουμε τα χρέη μας, αν τεχνητά αύριο πάμε το χρέος στο μηδέν, πιστεύει κανείς πως μπορεί η χώρα να επιβιώσει;

Ακόμα και αν μοιράσουμε όλο τον πλούτο της χώρας, αν προλάβουμε φυσικά, γιατί στην εποχή μας η διακίνηση κεφαλαίων γίνεται με μεγάλη ταχύτητα , που θα οδηγηθούμε.

Αν κρατικοποιήσουμε σε μια νύχτα τα πάντα, από τις τράπεζες μέχρι τις μεγάλες επιχειρήσεις, τι θα συμβεί;

Θα μετατραπούμε σε μία χώρα εκατομμυρίων δημοσίων υπαλλήλων και μικρομάγαζων με μηδενική επενδυτική ικανότητα.

Η κεντρική κυβέρνηση δε θα μπορεί να πληρώσει τους μισθούς των εκατομμυρίων υπαλλήλων που δημιούργησε και θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να τους μειώσει.

Άρα όχι μόνο δε θα έχουμε μισθούς 1500 ευρώ που λένε, αλλά μετα βίας 500 ευρώ( λέμε σε ευρώ, αν και θα έχουμε αναγκαστικά γυρίσει στην δραχμή).

Το όλο πείραμα θα οδηγήσει σε λογικές αυτάρκεια τύπου Εμβέρ Χότζα και είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.

Ο αριστερός λαικισμός που ζητάει μονιμοποίηση των stage όταν είναι γνωστός ο πελατειακός τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκε το αχρείο αυτό σύστημα θα ήταν καταστροφικός αν επικρατούσε στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Το να προτείνεται επιστροφή στον υπαρκτό είτε από την πόρτα(ΚΚΕ), είτε από το παράθυρο(ΣΥΡΙΖΑ) αν και συμπαθητική νοσταλγία για μια μερίδα ελλήνων δεν αποτελεί λύση.