Η χρεοκοπία της χώρας.

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε όλοι την χρεοκοπία της χώρας.



Δεν πρόκειται απλά και μόνο για οικονομική χρεοκοπία , αλλά και για χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος.



Επί 30 και πλέον έτη το Κράτος δανείζονταν και έριχνε το δανεικό χρήμα στην αγορά κινητοποιώντας με αυτό τον τρόπο την οικονομία.



Παράλληλα διαμορφώθηκε μια γενικότερη λογική στην ελληνική κοινωνία με κυρίαρχα χαρακτηριστικά το βόλεμα και τον υπερκαταναλωτισμό.



Σταδιακά δημιουργήθηκε μια μεσαία τάξη με ασταθή πολιτική συνείδηση που αντιλαμβανόταν τα πάντα με αμιγώς υλικούς όρους.



Το ζητούμενο ήταν ένας καλός διορισμός στο Δημόσιο, ακόμα καλύτερα σε μια αργόμισθη θέση και ο "αγώνας" για κοινωνική άνοδο που ισοδυναμούσε με απόκτηση αγαθών-σπιτιών-αυτοκινήτων.



Η πολιτική και οικονομική ελίτ εκμεταλλεύτηκε και κολάκεψε σε απίστευτο βαθμό αυτή την νοοτροπία, καλλιέργησε την αντίληψη της διαβίωσης βασισμένης στον ατομικό και συλλογικό δανεισμό.



Ετσι δημιουργήθηκε μια κοινωνία που κατανάλωνε παραπάνω από όσα παρήγαγε, από ένα σημείο και πέρα μάλιστα μόνο υπερκατανάλωνε χωρίς να παράγει τίποτα.



Η ελληνική οικονομία έτρεχε με 4% ανάπτυξη λόγω της οικοδομής μέσα στην παράνοια της μεγάλης ιδέας περί ιδιοκατοίκησης, την ίδια ώρα που έλλειμμα και χρέος ξέφευγαν από κάθε έλεγχο.



Και ύστερα ήρθε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Οι οικονομολόγοι του νεοφιλελευθερισμού ανακάλυψαν ξαφνικά την ανάγκη δημοσιονομικής πειθαρχίας, τα δανεικά κόπηκαν και τώρα το πάρτυ τελείωσε.

Σοσιαλιστικη Επανάσταση και Συγχρονη Νεολαία

ΑΓΙΣ ΣΤΙΝΑΣ


Η σοσιαλιστική επανάσταση & η σύγχρονη νεολαία
(στο Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα, Τεύχος 1, Μάρτης 1976)


Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο τεύχος Νο 1 – Μάρτιος 1976 - του αντιεξουσιαστικού περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα». Στο τεύχος που διατηρούμε υπάρχουν κοψίματα στις σελίδες και έτσι από το κείμενο λείπουν μερικές παράγραφοι στην αρχή και προς το τέλος του.
Δ.Τ.

* * *

…Η σύγχρονη επαναστατημένη νεολαία είναι. προικισμένη με όλες εκείνες τις αρετές που στις μεγάλες στιγμές της ιστορίας τους απεκάλυψαν και εξέπληξαν τον κόσμο οι εργαζόμενες μάζες, αλλά δίχως τις αδυναμίες τους. Προ παντός την εμπιστοσύνη τους στους «αρχηγούς» και στα κόμματα.

Αυτές οι αδυναμίες είναι που δώσανε, τη δύναμη στην κομματική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία να συγκρατήσουν, να παραλύσουν τις επαναστατημένες μάζες και να τις ξαναβάλουν στο ζυγό, όταν η ιστορία είχε δημιουργήσει συνθήκες που έκαναν δυνατή την ανατροπή απ’ αυτές της εκμεταλλευτικής κοινωνίας..

Σήμερα οι επαναστατημένοι. νέοι, δεν αναγνωρίζουν τίτλους, περγαμηνές, αλάνθαστες αυθεντίες, προφήτες και Βίβλους. Αυτό είναι που έχει. αποφασιστική σημασία για το μέλλον του απελευθερωτικού κινήματος κι αυτό είναι που μας κάνει με βεβαιότητα να μιλάμε για μια νέα ιστορική εποχή.

Στη Γαλλία το Μάη του ‘68, στους πλημμυρισμένους από τα εκατομμύρια των εξεγερμένων φοιτητών κι εργατών δρόμους, τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν «Η εξουσία» στους εργάτες», «Τα πανεπιστήμια στους φοιτητές», «Άμεση δημοκρατία», «Εργατικά συμβούλια», «Κατάργηση της ιεραρχίας», «Κάτω η γραφειοκρατία».

Στο Βελιγράδι, στην ίδια εποχή στις ογκώδεις διαδηλώσεις των φοιτητών, διαδηλώσεις στις οποίες συμπαρίσταντο μ’ όλην τους την ψυχή χιλιάδες εργάτες, τα συνθήματα που προκαλούσαν ενθουσιασμό ήταν: «Κάτω οι κομμουνιστές πρίγκηπες», «Κάτω η κόκκινη μπουρζουαζία», «Η εξουσία στους εργάτες».

Στην Πολωνία νέοι, επαναστάτες, αυθεντικοί εκπρόσωποι, του νέου ρεύματος, διακηρύσσουν, με θάρρος στο δικαστήριο: «Είμαστε υπέρ μιας κοινωνικής επανάστασης που θα ανατρέψει και θα μεταμορφώσει. την οικονομική και: πολιτική ζωή στο σύνολό της… Οι εθνικοποιήσεις και οι σχεδιοποιήσεις με τη γραφειοκρατία στην διεύθυνση δεν έχει τίποτε το κοινό με τον σοσιαλισμό… Είμαστε υπέρ των εργατικών συμβουλίων και σ’ αυτά βλέπουμε τη βάση νέων σχέσεων στην παραγωγή».

Στην Αμερική αναπτύσσεται στα Πανεπιστήμια, στα Λύκεια και στα εργοστάσια στους νέους εργάτες ένα γνήσιο επαναστατικό κίνημα και αυτό είναι που θα ανατινάξει στον αέρα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του ’75 κει που εκφράζονταν οι πόθοι και το πάθος της εξεγερμένης νεολαίας δεν ήταν ο κυκεώνας των αντιφάσεων των ραδιοφωνικών εκπομπών της Συντονιστικής επιτροπής, αλλά οι αποφάσεις της εργατικής και μαθητικής συνέλευσης και προ παντός οι περικοπές που λογόκρινε και αρνούνταν να μεταδώσει αυτή η απίθανη «ηγεσία» του πιο γνήσιου επαναστατικού κινήματος στη χώρα.

Ο Σούλτσμπεργκερ έγραφε με αφορμή τη γαλλική εξέγερση: «Η διεθνής φοιτητική ανταρσία έχει γίνει σημαντικός παράγοντας εις το πολιτικόν προσκήνιον της Γερμανίας, της Πολωνίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας, για ν’ αφήσουμε κατά μέρος τις Ηνωμένες Πολιτείες. Φαίνεται τόσο βίαιη, τόσο θεαματική, τόσο ανοργάνωτη, τόσο ρομαντική και τόσο γνησίως επαναστατική, ώστε να απειλεί εξ ίσου και το κομμουνιστικό σύστημα και τον αστικό κόσμο». Και ο ακαδημαϊκός Μωνιέ: «Η ομαδική είσοδος της νεολαίας εις το κατάστημα υαλικών της δυτικής μακαριότητος είναι εν πάσει περιπτώσει ένα φαινόμενο κεφαλαιώδους σημασίας και μελλοντικών επιπτώσεων». Αλλά πιο σαφής είναι ο Λίπμαν: «Μετ’ εκπλήξεως διεπίστωσαν όλοι», γράφει, «ότι υπό την επιφάνειαν υπήρχαν επαναστατικές δυνάμεις που εντός ολίγων ημερών ήγειραν το θέμα αυτής της ίδιας επιβιώσεως, του Ντεγκωλιστικού καθεστώτος… Η επαναστατική κατάσταση φαίνεται να υπάρχει σχεδόν παντού, είτε περί της Βαρσοβίας πρόκειται, είτε περί της Πράγας, της Γαλλίας ή Ιταλίας, Ισπανίας και Γερμανίας ή των Βρεττανικών νήσων, των Ηνωμένων Πολιτειών ή της Χιλής, του Περού ή της Βραζιλίας… Δεν υπάρχει λόγος να σφυρίζει κανείς εις το σκότος και να προσπαθούμε να επαναπαυόμεθα με την σκέψιν ότι κάπως θα τα καταφέρωμεν. Διότι αι επαναστατικαί δυνάμεις της συγχρόνου εποχής είναι μεγαλύτεραι της συμβατικής μας σοφίας».

Πολύ σωστά, η επαναστατική κατάσταση φαίνεται να υπάρχει «σχεδόν παντού». Και οι επαναστατικές δυνάμεις είναι μεγαλύτερες από τη συμβατική τους σοφία και ακόμα απείρως ισχυρότερες από τις ατομικές τους βόμβες και από όλους τους μηχανισμούς ασφαλείας που διαθέτει η εκμεταλλευτική κοινωνία.

Το κίνημα είναι αναμφισβήτητα κίνημα της νεολαίας και δεν περιορίζεται μόνον στους φοιτητές. Χιλιάδες νέοι εργάτες και εργάτριες ενεργά συμμετείχαν από κοινού με τους φοιτητές στο γαλλικό Μάη στις μαχητικές διαδηλώσεις και στα οδοφράγματα. Νέοι εργάτες ήταν αυτοί που κατέλαβαν τα εργοστάσια και αυτοί οι νέοι παρέσυραν τα 10 εκατομμύρια στη γενική απεργία. Νέοι αγρότες ήταν αυτοί που μπλοκάρανε με τα τρακτέρ τους κεντρικούς δρόμους της Γαλλίας.

Νέοι εργάτες στη μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν αυτοί που με άφθαστο ηρωισμό δίνανε μάχες στους δρόμους της Αθήνας με τα τανκς και τους πραιτωριανούς της δικτατορίας τον Νοέμβρη του ’73. Νέοι εργάτες ήταν αυτοί που μαχητικά αντέδρασαν στην προγραμματισμένη επίθεση της αστυνομίας στις 23 Ιουλίου ’75.

Η Ουγγρική επανάσταση του 1956 ήταν αναμφισβήτητα μια γνήσια προλεταριακή επανάσταση. Όμως στα τυπικά, στα εξωτερικά της γνωρίσματα έδινε την εντύπωση μιας λαϊκής εξέγερσης εναντίον της ρωσικής κατοχής και της κυβέρνησης των ανδρεικέλλων της Μόσχας. Τα εργατικά συμβούλια ανέλαβαν την διεύθυνση της κοινωνίας και την διαχείρηση της παραγωγής και τα μέτρα που πήραν ήταν γνησίως σοσιαλιστικά. Όμως οι εξεγερμένες μάζες στους δρόμους τις εθνικές ουγγρικές σημαίες κρατούσαν, τον εθνικό τους ύμνο τραγουδούσαν και τους ανδριάντες και τα μνημεία των εθνικών ηρώων στεφάνωναν. Αυτό προκαλούσε μια σύγχυση στις λαϊκές μάζες του εξωτερικού και προσφέρονταν για εκμετάλλευση στους δυτικούς ιμπεριαλιστές.

Το σημερινό κίνημα είναι και απ’ αυτή την άποψη τόσο διαυγές που δεν προσφέρει ευκαιρίες και δεν αφήνει περιθώρια για εκμετάλλευση, ούτε στην άλλη πλευρά από το παραπέτασμα. Δεν υπάρχουν εθνικά χρώματα, εθνικά τραγούδια και εθνικά συνθήματα. Οι ίδιες σημαίες, τα ίδια συνθήματα, τα ίδια τραγούδια σ’ όλες τις χώρες. Οι κόκκινες και οι μαύρες σημαίες της παγκόσμιας επανάστασης, το σύνθημα της ανατροπής της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, ο αθάνατος ύμνος της Διεθνούς. Οι επαναστατημένοι νέοι χειραφετημένοι από την πατριωτική μυθολογία, δίνουν τα χέρια πάνω απ’ τα σύνορα. Το διαλυμένο και διασπασμένο από τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική γραφειοκρατία παγκόσμιο ταξικό μέτωπο ανασυγκροτείται και ανασυνδέεται. Το νήμα που είχε πριν από πολλά χρόνια κοπεί ξαναδένεται.

Σ’ αυτό το τόσο πολιτικά ώριμο, τόσο διαυγές, τόσο ρωμαλέο επαναστατικό κίνημα, υπάρχει ένα παράδοξο που δεν έχει ίσως το προηγούμενό του στην Ιστορία.

Οι επαναστατικές εποχές είναι οι εποχές της νεολαίας. Η επανάσταση δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τους μεγάλους σκοπούς της, δίχως το πάθος, την ορμή, τη τόλμη, τον ηρωισμό, την αυτοθυσία της νεολαίας. Η σύνεση, η φρόνηση, το μέτρο κ.λπ. «καρποί πολύχρονης εμπειρίας» για τα οποία «σεμνύνονται» οι γέροι, είναι ότι ακριβώς χρειάζεται για να διατηρείται και διαιωνίζεται το καθεστώς της δουλείας.

Αλλά η νεολαία δεν βγαίνει έτοιμη και πάνοπλη για την επανάσταση όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Μέσα στους κόλπους της τάξης, σε περιόδους υφέσεως, διεξήγετο σ’ όλες τις προηγούμενες εποχές μια ιδεολογική πάλη, προετοιμάζονταν μ’ αυτήν οι αγωνιστικές και σφυρηλατούνταν τα όπλα για τους επικείμενους επαναστατικούς αγώνες. Ένα μέρος από την παληά γενεά διατηρούσε την πίστη του στην επανάσταση, στις αρχές της, στο πρόγραμμά της και κρατούσε ζωντανή την παράδοση του επαναστατικού κινήματος. Η νεολαία εύρισκε ένα πρόγραμμα και μια σημαία.

Η σημερινή επαναστατημένη νεολαία, δεν είναι προϊόν μιας φυσιολογικής εξέλιξης μέσα στους κόλπους της υπάρχουσας κοινωνίας. Δεν υπήρχε τίποτε σ’ αυτή την κοινωνία, κανένα σύμπτωμα, κανένα σημάδι που να δείχνει ότι αυτή κυοφορούσε στα σπλάχνα της αυτό το σημερινό τρομερό παιδί.

Πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κατά τη διάρκειά του και μερικά χρόνια μετά απ’ αυτόν, στον πλανήτη δεν υπήρχαν παρά ρομπότ, που βάδιζαν κατά τετράδες και με παραγγέλματα. Η υπέρτατη ανθρώπινη αρετή ήταν η πειθαρχία. Οι λαοί δεν χρειάζονταν και δεν επιτρέπονταν να σκέφτονται. Εκείνοι που σκέφτονταν και απεφάσιζαν ήταν μόνον οι μεγαλοφυείς αρχηγοί. Οι λαοί έπρεπε να πειθαρχούν σ’ αυτούς και δίχως αντίρρηση να εκτελούν τις εντολές τους. Και δίχως αντίρρηση και διαμαρτυρία εκτελέσανε και την εντολή που οι μεγαλοφυείς δήμιοι δώσανε τον Σεπτέμβρη του 1939.

Μετά τον πόλεμο και την τραγική διάψευση των ελπίδων που οι λαοί τρέφανε στις υποσχέσεις των αρχηγών τους και των κομμάτων τους δημιουργείται μια κατάσταση που ίσως είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Οι λαϊκές μάζες χάνουν την εμπιστοσύνη στους πάντες και στα πάντα και πρώτα απ’ όλα στον ίδιο τον εαυτό τους και στις μορφές της ταξικής πάλης. Δεν υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που συλλογικά διεκδικούν και υπερασπίζονται τα κοινά τους συμφέροντα. Υπάρχουν μόνο άτομα και το καθένα απ’ αυτά προσπαθεί να λύσει το ατομικό του πρόβλημα με όλα τα οποιαδήποτε μέσα, εξαπατώντας, προδίνοντας, εξοντώνοντας τους συναδέλφους του. Η ταξική, ή η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι αντικείμενα ειρωνείας και εμπόδιο και παγίδα για την οικονομισιά. Αυτή η με κάθε μέσο οικονομισιά είναι το έμβλημα της κοινωνίας. Αυτή είναι η σοφή συμβουλή που δίνουν οι ατσίδες στους λιγότερο έξυπνους. Μ’ αυτήν διαπαιδαγωγούνται και ανατρέφονται οι νέοι. Η ανάπτυξη της οικονομίας και της τεχνολογίας προσφέρουν πολλές ευκαιρίες για εκμετάλλευση. Οι πιο ατσίδες στην εκμετάλλευση των ευκαιριών είναι οι πρώην κομμουνιστές. Αυτοί είναι οι πιο ηθικά αδίστακτοι. Αυτοί είναι απαλλαγμένοι από μικροαστικές προλήψεις.

Οι επαναστατικές μάζες εξαφανίζονται από προσώπου γης. Ούτε για δημαγωγία δεν αναφέρονται. Το αυτόνομο κίνημα των μαζών, η κοινωνία των ίσων και ελεύθερων παραγωγών, είναι για τους επίσημους και ανεπίσημους θεωρητικούς του μαρξισμού είτε μικροαστικές αντιδραστικές ουτοπίες, είτε αφελείς και παιδικές αυταπάτες, είτε έργο των γενεών ενός πολύ μακρινού μέλλοντος. Οι επαναστατικές οργανώσεις γίνονται σκόνη. Εκείνοι που διατηρούν μέσα σ’ αυτές τις εφιαλτικές συνθήκες την πίστη τους στην επανάσταση ήταν το πιο σπάνιο είδος στον πλανήτη και μετριώνταν κυριολεκτικά στα δάκτυλα.

(εδώ κόβεται το κείμενο)

…Από τις ηρωικές εποχές του κινήματος από τα μεγαλουργήματα των επαναστατημένων προλεταρίων δεν επιζούν στις λαϊκές μάζες ούτε απλές ωχρές αναμνήσεις. Η εργατική τάξη έχει απαρνηθεί τον εαυτόν της. Η ιστορία της, η ηρωική της παράδοση, τα ιδεώδη της, της είναι πράγματα εντελώς άγνωστα. Η ταξική γλώσσα έχει κι αυτή αλλάξει. Ο διεθνιστής έγινε πατριώτης, ο επαναστάτης έγινε δημοκράτης και οι προλετάριοι μαχητές του δρόμου γίνανε κλεφτουργιά και αρματωλίκι. Ανάμεσα σ’ αυτήν την εργατική τάξη και στο επαναστατικό προλεταριάτο που με το αίμα του έγραψε τις επικότερες σελίδες της Ιστορίας, υπάρχει ένα φοβερό κενό.

Και ενώ τα άτομα στην ατομικοποιημένη κοινωνία δεν έχουν άλλο ενδιαφέρον και άλλη φροντίδα παρά πώς θα τα οικονομήσουν και πώς θα εξασφαλίσουν ανέσεις, οι δήμιοι που κυβερνάν τους λαούς εν ψυχρώ προετοιμάζουν τη φυσική εξόντωση του ανθρώπινου γένους. Δημόσια υπολογίζουν πόσα εκατομμύρια ανθρώπινων υπάρξεων θα πολτοποιηθούν και πόσες πόλεις θα κορνιοτοποιηθούν στα πρώτα λεπτά ενός θερμοπυρηνικού πολέμου. Δημόσια, στον τύπο, σε επιστημονικά περιοδικά, σε συνέδρια συζητάν για βόμβες μικροβίων και τοξινών, για ακτίνες θανάτου, για τρομακτικά δηλητήρια, για επεμβάσεις στα έμβρυα και στα χρωματοσώματα για τη δημιουργία υπανθρώπων ή υπερανθρώπων. Δημόσια, δηλαδή με την άνεσή τους συζητάν για πράγματα που σε στοιχειωδώς υγιά κοινωνία έπρεπε να σηκωθούν και οι πέτρες εναντίον τους.

Εκτός από μερικά μικράς διαρκείας φωτεινά διαλείμματα, η ανθρωπότητα γνώρισε και έζησε ένα νέον μεσαίωνα. Και απ’ αυτόν τον μεσαίωνα αποσπάται και αναπηδά και γεμίζει τη σκηνή, το πιο γνήσιο, το πιο ρωμαλέο επαναστατικό κίνημα.

Κλείνει μια εποχή από τις πιο σκοτεινές της Ιστορίας και ανοίγει μια νέα, γεμάτη ελπίδες.

Τι συνέβη τελικά το Δεκέμβρη;

Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του περσινού Δεκέμβρη το ερώτημα παραμένει.


Τόσο το επίσημο κράτος( κυβέρνηση-αξιωματική αντιπολίτευση), όσο και η ακροδεξιά παραφυάδα του (ΛΑΟΣ) προσπαθούν να μας πείσουν για το αδικαιολόγητο της εξέγερσης.



Τι συνέβη όμως πραγματικά.





Με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία ένος νέου παιδιού από έναν αστυνομικό, η νεολαία βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, όχι μόνο για το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά για όλα τα αδιέξοδα στα οποία την έχει οδηγήσει η εξουσία.



Χιλιάδες παιδιά χάνουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους προσπαθώντας να σπουδάσουν, ξοδεύουν χρόνο και προσπάθεια σε απόκτηση πτυχίων-μεταπτυχιακών-διδακτορικών με αποτέλεσμα στις περισσότερες περιπτώσεις την ανεργία, την υποαπασχόληση, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας ή στην καλύτερη περίπτωση την ανεύρεση εργασίας σε αντικείμενα άσχετα με αυτό των σπουδών.Αλλά ακόμα και όσοι εργάζονται στον τομέα των σπουδών τους ανακαλύπτουν πως το αποτέλεσμα είναι δυσανάλογα χαμηλότερο σε σχέση με την πολύχρονη προσπάθεια που κατέβαλλαν.



Αυτή η πραγματικότητα, η ζοφερή κατάσταση 700.000 καταγεγραμμένων ανέργων, η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής μετουσιώθηκε τον περασμένο Δεκέμβρη σε μια κραυγή αγωνίας σε όλη τη χώρα, από την Κρήτη έως τον Εβρο.





Στα πλαίσια αυτής της εξέγερσης παρουσιάστηκαν επεισόδια τυφλής βίας και καταστροφών, επεισόδια τα οποία εκμεταλλεύτηκαν οι κυρίαρχες δυνάμεις για να κατασυκοφαντήσουν την εξέγερση της νεολαίας.





Εμείς χωρίς να υποστηρίζουμε τις ακρότητες που έγιναν πιστεύουμε πως για τους εξουσιάζοντες λειτούργησαν σαν βαλβίδα εκτόνωσης των γεγονότων.





Η εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη δεν έθεσε δυστυχώς το ζήτημα της ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της υπάρχουσας τάσης πραγμάτων.





Και εκεί είναι και το πρόβλημα τόσο των αντιεξουσιαστών, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή έμειναν απλά στο ζήτημα της υπεράσπισης του Δεκέμβρη και δεν μπόρεσαν να δώσουν προοπτική.





Κάπως έτσι ο περσινός Δεκέμβρης φάνηκε στην πλειοψηφία της κοινωνίας και των εργαζομένων σαν ένα κύμα τυφλής βίας και οργής.





Μια ελπιδοφόρα εξέγερση, που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδει στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, έμεινε στη μέση αφού δεν κατόρθωσε να θέσει ζήτημα ανατροπής.

Ένας μήνας Εργατικό Μέτωπο

Συμπληρώθηκε ένας μήνας από τη δημιουργία του blog Εργατικό Μέτωπο.

Οι 500 περίπου επισκέψεις αποδεικνύουν πως υπάρχει ενδιαφέρον γύρω από το εγχείρημα της συνέχειας της πολιτικής παράδοσης( αν και με τις παραδόσεις δεν τα έχουμε καλά) του Άγι Στίνα.

Στείλτε μας τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας κάτω από τα κείμενα που δημοσιεύουμε.

Στόχος να ανοίξουμε τον πολιτικό διάλογο με τους αναγνώστες και τους επισκέπτες της ιστοσελίδας μας.

Έχει μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ:

Με αφορμή την Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα αυτό έρχεται ξανά στην επικαιρότητα.

Η διαμάχη που παρακολουθήσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, ιδιαίτερα μεταξύ των ευρωεκλογών και των βουλευτικών εκλογών, καθώς και η τεχνητή συγκόλληση παραμονές εκλογών έδειξε καθαρά πως αυτό το σχήμα δεν μπορεί να προχωρήσει όπως είναι σήμερα.

Το παραδέχονται άλλωστε όλοι οι συμμετέχοντες, εκτός ίσως από την Ανανεωτική Πτέρυγα που μάλλον επιθυμεί και τη διάλυση του σχήματος.

Το ζήτημα είναι πως κανείς δεν έχει ξεκάθαρες προθέσεις.

Οι συνιστώσες επιδιώκουν μια ψευδοενοποίηση με δημοκρατία στη βάση, αλλά γραφειοκρατία, παραγοντισμό και διαπραγματεύσεις στην κορυφή.

Το Αριστερό Ρεύμα βαθιά διχασμένο σε Τσιπρικούς και Αλαβανικούς δεν ξέρει τι ζητάει κατεβάζοντας προτάσεις που κανείς δεν κατανοεί, σε μια αποθέωση νεοκνίτικης συλλογιστικής.

Ο Αλέξης Τσίπρας ζητά ενοποίηση από τη βάση ως την κορυφή, γνωρίζοντας καλά πως κανένας δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο.

Και όλοι περιμένουν την παρέμβαση Αλαβάνου, ελπίζοντας πως επιτέλους θα μιλήσει αφήνοντας κατά μέρους τους χρησμούς.

Κατά πόσο μπορεί να εξακολουθήσει να υπάρχει το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, μια εκλογική συγκόλληση ομάδων και συνιστωσών με τεράστιες διαφορές ιδεολογικές και ιστορικές;

Μπορεί να συνυπάρξουν στην ίδια στέγη σταλινομαοικοί και ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες, τροτσκιστές σοσιαλπατριώτες και ανανεωτές κομμουνιστές ;

Πολύ δύσκολο πραγματικά.

Δυστυχώς αυτός ο χώρος κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει πως έχει λίγη σχέση με την επαναστατική αριστερά και πολύ περισσότερη με γραφειοκρατικό νεοσταλινικό μόρφωμα.

Μάχη διαδοχής στη Ν.Δ.

Σε 6 μέρες τα μέλη της Ν.Δ. καθώς και όσοι επιθυμούν να εγγραφούν ως μέλη θα αναδείξουν το νέο ηγέτη της παράταξης.



Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν έγινε καμία ουσιαστική ιδεολογική αντιπαράθεση στους κόλπους του κόμματος της συντηρητικής παράταξης.



Βουλευτές και κομματικά στελέχη στοιχίθηκαν πίσω από τους δύο βασικούς διεκδικητές με το βλέμμα στην επόμενη μέρα και τη διανομή ρόλων και αξιωμάτων.



Ο Σαμαράς προσπάθησε να παίξει το ρόλο της χρυσής εφεδρείας, στηρίζοντας τον πολιτικό του λόγο σε ένα συνοθύλευμα λαικισμού και παρωχημένου υπερπατριωτισμού που συνοδεύτηκε από ιδεολογικό πατριωτισμό παλιάς λαικής δεξιάς.



Η Μπακογιάννη εμφανίστηκε σαν συνεχιστής της πολιτικής του Κ.Καραμανλή προσπαθώντας να πείσει πως βαδίζει στο λεγόμενο μεσαίο χώρο και δήθεν αποτελεί τη φιλελεύθερη πρόταση. Μια φιλελεύθερη πρόταση στην οποία δε χωράει ούτε η νομιμοποίηση των μεταναστών, ούτε η αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών, μιας και δεν πρέπει να θιγούν τα ιερά και τα όσια της Δεξιάς παράταξης.



Ο Ψωμιάδης με μια καρικατούρα ορθοδοξίας και λαικότητας έδωσε τον εύθυμο τόνο στην αναμέτρηση.



Δεν πείθει η Ν.Δ., δεν πείθει μια παράταξη που με τις πολιτικές της χρεοκόπησε μια χώρα,όπως δεν πείθει και το χρεοκοπημένο πολιτικά και ιδεολογικά καπιταλιστικό μοντέλο που χρόνια ακολουθεί και το κόμμα αυτό, όσο και τα αδελφά χριστιανοδημοκρατικά και συντηρητικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη.

Ενοποιήσεις ταμείων

Σκέψεις για νέες ενοποιήσεις ασφαλιστικών ταμείων από την κυβέρνηση.


Το μέτρο κινείται ασφαλώς σε θετική κατεύθυνση.


Η προηγούμενη ενοποίηση έμεινε στη μέση μετά τις αντιδράσεις συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων που είχαν καθεστώς ευνοικό σε σχέση με άλλα επαγγέλματα σε συνταξιοδοτικά δικαιώματα.


Αυτό το αλλαλούμ με τα ασφαλιστικά ταμεία πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή.


Λύση η ενοποίηση όλων των ταμείων σε ΕΝΑ ενιαίο για όλους τους κλάδους ταμείο.


Δημιουργία ενός ανταποδοτικού συστήματος ασφάλισης που θα εξασφαλίζει σε όλους συντάξεις ανάλογα με τις εισφορές που έχουν πληρώσει, ανεξάρτητα ηλικιακών ορίων.


Απαιτείται παράλληλα άμεσα η μηχανογράφηση των συνταγών ώστε να παταχθεί το φαινόμενο της πολυφαρμακίας και της υπερσυνταγογράφησης.


Μειώσεις τιμών στα βασικά φάρμακα και λίστα φαρμάκων.


Δημιουργία φορέα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας από το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ασφαλιστικό ταμείο με οικογενειακούς γιατρούς και αστικού τύπου πολυιατρεία.


Ελεγχος του καθεστώτως λειτουργίας των μεγάλων ιδιωτικών κλινικών.


Προσλήψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στα νοσοκομεία της χώρας.


Ασφάλιση των μεταναστών που εργάζονται στη χώρα στο ασφαλιστικό ταμείο.


Πάταξη της εισφοροδιαφυγής τόσο του Κράτους, όσο και των μεγαλοεπιχειρηματιών.


Ολα αυτά τα μέτρα είναι περισσότερο από αναγκαία για να σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα.


Η επαναστατική γυμναστική του ΠΑΜΕ όχι μόνο δε βοηθά στην σωστή αγωνιστική κατεύθυνση, αντίθετα διευκολύνει τους κυβερνώντες στα σχέδια αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.


Οι εργαζόμενοι πρέπει να ενεργοποιηθούν στην κατεύθυνση διεκδίκησης του πακέτου μέτρων που προαναφέραμε.


Την κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων θέλουν οι καπιταλιστές για να στρέψουν τους εργαζόμενους στην απάτη της ιδιωτικής ασφάλισης.